ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πιστευω οτι υπαρχει κατι πιο περιπλοκο στους εγκεφαλους αποτι νομιζουμε και στη ζωη γενικοτερα και στο θανατο. Υπαρχει κατι ανωτερο εκει εξω, αλλα οχι με τη μορφη του θεου που εχουμε εφευρει. Η ζωη γεννηθηκε στη γη με τη βοηθεια του ηλιου, με την ενεργεια του. Δε θα μπορουσε να εμφανιστει ζωη στον ηλιο παρα μονο στη γη. Αλλα χωρις τον ηλιο δε θα μπορουσε να εμφανιστει ζωη στη γη. Ειμαστε πλασμενοι δυαδικα ομοια των γεννητορων μας, του ηλιου και της γης. Δυο τα φυλα και γνωστος ο ρολος του καθενος. Κι ετσι μαζι κι οχι χωριστα ειμαστε θεος, γενναμε ζωη. Κατ εικονα κι ομοιωση των θεων που μας επλασαν. Ο υπνος στο σκοταδι ειναι ενας μικρος θανατος. Και ποιος μας λεει πως ο θανατος δεν ειναι ενας υπνος στο σκοταδι?μια αναγκαια αναπαυλα για να επιστρεψουμε στη ζωη?Δεν πιστευω στην τηλεπαθεια με ολους, αν και δεν αποκλειεται καποιοι εγκεφαλοι να αλληλεπιδρουν πιο εντονα απο οτι αλλοι. Ωστοσο γνωριζω οτι ειχα μια ιδιαιτερη επικοινωνια με ενα ατομο και οτι οι εγκεφαλοι μας αλληλεπιδρουσαν, μεχρι και τη στιγμη που εφυγε απο τη ζωη. Μου ειχε πει πως οταν φυγει απο τη ζωη θα ειμαι το τελευταίο άτομο που θα αποχαιρετησει. Το βραδυ που εφυγε εγω δεν το γνωριζα οτι εφευγε, το εμαθα την επομενη μερα, με επισκεφτηκε στον υπνο μου, και δεν ηταν ενα συνηθισμενο ονειρο. Και με αποχαιρετησε. Ομως εγω δεν το καταλαβα και απλα ξυπνησα αναζωογονημενη απο τη ζεστασια της ενεργειας και της παρουσιας του, μονο για να μαθω πως ειχε φυγει την προηγουμενη μερα. Σε ολη τη μικρη ζωη μας ειχαμε σημαδια τηλεπαθειας. Π.χ. οταν ειχαμε πρωτογνωριστει ειχα δει ενα ονειρο. Μετα απο χρονια απο μονος του μου διηγηθηκε το ιδιο ονειρο και τελειωσε εκει που τελειωσε το δικο μου. Ηταν πολυ awkward. Μου αφιερωσε τραγουδι που ηταν κρυφα αγαπημενο μου μια παρελθουσα φαση της ζωης μου και τον συγκινουσε με τον ιδιο τροπο οπως εμενα, χωρις να γνωριζει τι κολλημα ειχα φαει καποτε με αυτο το τραγουδι. Μετα απο χρονια που ειχαμε χαθει αρχισα να τον ψαχνω. Διαπιστωσα πως την ιδια εποχη που εγω αρχισα να τον ξανααναζηταω αυτος με ειχε προφανως σκεφτει αφου ειχε περασει για πρωτη φορα απο την πολη μου και ειχε ανεβασει φωτογραφια απο κει. Και μου παραδεχτηκε οντως οτι με ειχε σκεφτει. Και πολλα αλλα που δεν τολμω να μοιραστω εδω. Ναι πιστευω οτι μας ενωσε κατι βαθυτερο, κατι ανωτερο. Πιστευω οτι μπορουσαμε με το μυαλο να επικοινωνουμε οπως δεν εχω επικοινωνησει με αλλη ψυχη, σαν να ηταν εγω. Τον αναζητουσα καιρο και εναγωνιως, στην αρχη για μενα, αλλα μετα γι αυτον. Και οσο αυτος σωπαινε μεγαλωνε ενα κακο προαισθημα. Ωσπου μου μιλησε και μου αποκαλυψε την αρρωστεια του. Και απο τοτε ειπαμε πολλα, γνωριστηκαμε απο την αρχη. Δυο γνωστοι αγνωστοι, δυο αγνωστοι γνωστοι. Κι ετσι πιστευω πλεον στις αδερφες ψυχες, μονο που εγω πια εχω μεινει μονη χωρις την αδερφη ψυχη μου. Και ξερω πως αυτο το δεσιμο, μια ζωη να περασει, δε θα το ξαναβρω δυστυχως. Αν δεν ειναι τηλεπαθεια, τοτε ενας απο τους δυο ειχε ιδιαιτερες δυναμεις στο μυαλο του. Και μαλλον ηταν αυτος κι οχι εγω. Ισως δεν ειναι τυχαιο που ο καρκινος χτυπησε το πιο δυνατο του σημειο, το μυαλο του. Αν και αν υπηρχε κατι τετοιο, θα ελεγα οτι ο καρκινος χτυπησε οχι το μυαλο αλλα τη ψυχη του. Που τι λεω, φυσικα και υπαρχει. Η ψυχη εδρευει στο μυαλο, κι ετσι ακριβως ειναι. Χτυπησε την ευαισθητη υπεροχη ψυχη του και αρρωσταινω στη σκεψη οτι καποτε ισως υπηρξα αθελα μου κομματι ολων αυτων που τον αρρωστησαν. Και τον λατρευω που με συγχωρεσε για την ανθρωπινη αδυναμια μου σαν θεος, μου φερθηκε τοσο ανθρωπινα.Ξερω ακουγεται σαν ενα λυπημενο παραμυθι, ομως ειναι περα για περα αληθινο, ειναι η ζωη του και η ζωη μου. Ισως και να ειναι ενα κακο ονειρο και καποτε ξυπνησω για να τον βρω να κοιμαται διπλα μου. Και τι δε θα δινα γι αυτο.