ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χώρισα μετά από έναν όχι τόσο άσχημο χωρισμό, δηλαδή χωρίσαμε από κοινού βασικά αυτό είναι ψέμα που λέω, απλά το είπα εγώ πρώτη καθως έβλεπα τις κινήσεις του και ότι το ήθελε και δεν μπορούσε να μου το πει, κι έτσι το έπαιξα έτσι, πήρα δηλαδή αυτή τη δύναμη εγώ χωρίς να το θέλω αλλά δεν γινόταν κι αλλιώς. Μετά από λίγες μέρες έφυγα, μέναμε μαζί και εγώ μέρα τον χωρισμό μας έφυγα στο πατρικό μου. Το καλοκαίρι μου ήταν απαοσιο αλλά και όμορφο ταυτόχρονα, απλά μου έλειπε εκείνος, κατά μέσα του Σεπτέμβρη έπρεπε να ξανά πάω στο σπίτι όπου συγκατοικούσαμε για να το ξενοικιασουμε, να επισημάνω εδώ ότι όλο το καλοκαίρι είχαμε κρατήσει επαφές. Όταν ήρθε η στιγμή να ξανά πάω εκεί και να ξενοικιασουμε το σπίτι μας ήταν λες και δεν άλλαξε τίποτα, κοιμόμασταν αγκαλιά, βγαιναμε εξω, κάναμε βλακείες. Μια μέρα λοιπόν τον έβλεπα περίεργα, τον ρώτησα τι έχεις και μου είπες ότι δεν νιώθει καμία έλξη και ότι νιώθει ότι έχουμε σχέση. εκείνη τη στιγμή εγώ στεναχωρήθηκα γιατί ενώ παίρνουσαμε ωραία και φαινόταν και εκείνος ότι έστω κάτι νιώθει όλα μέσα μου καταστράφηκαν, δεν του το είπα, ούτε εξηγήσεις γυρεύα απλά είπα από μέσα μου " σε λίγο φεύγεις, υπομονή, πέρασε ένα ακόμα βράδυ μαζί του εφόσων το θες εσύ η ίδια και μετά τέλος" . Και έτσι έγινε, την ημέρα που μου είπε ότι δεν νιώθει τίποτα δεν τον συνάντησα, αν και μου είπε να βρεθούμε, ήθελα να τον συναντήσω ξανά την τελευταία μου μέρα όπου και μετά δεν θα το ξανά έβλεπα για αρκετό καιρό. Την τελευταία μου μέρα λοιπόν του είπα ξεκάθαρα ότι θέλω να μείνω μαζί σου για τελευταία φορά αν το θες κι εσύ, μου απάντησε ότι δεν θα είναι η τελευταία φορά και ότι εννοείτε ότι θέλει και εκείνος να κοιμηθούμε αγκαλιά. Εγώ όμως ήξερα ότι είναι η τελευταία φορα, το πρωί σηκώθηκα, σηκώθηκε και εκείνος να με αποχαιρετήσει , μου είπε σαγαπαω και ότι θα τα ξανά πούμε, με φίλησε κι έφυγα με την καρδιά μου χίλια κομμάτια. Τώρα στο σήμερα, σήμερα μετά από περίπου ένα μήνα μετά από όλα αυτά ,νιώθω τελείως κενή, άδεια μέσα μου. Υπάρχουν στιγμές που είμαι χαρούμενη και δεν σκέφτομαι αλλά υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι και μου λείπει. Δεν μιλάμε, αποφάσισα εγώ να απομακρυνθω γιατί έτσι κατάλαβα ότι θέλει και εκείνος. Είχε χαθεί για λίγο διάστημα, μου έστειλε μύνημα και μου είπε ότι θέλει να με παίρνει αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνει ποτέ, η μου στέλνει και μου απαντάει μετα από 10 ώρες και μου λέει μετά σόρρυ αλλά είχε μπάλα , η τον είχα πάρει εγώ μια φορά και μου είπε ήθελα να σε πάρω αλλά έβλεπα άγριες μέλισσες. Κι έτσι πήρα το θάρρος να μη τον ξανά πάρω και να μην τον ξανά ενοχλήσω καθώς αλήθεια δεν φταίω σε κάτι, γιατί η αλήθεια ένιωθα σαν να είμαι η τελευταία που θέλει να μάθει τι κάνω, πως είμαι και απλά με έπαιρνε έτσι για να με πάρει επειδή μου είπε ότι δεν θέλει να χάσει επαφές μαζί μου. Κατάλαβα λοιπόν ότι είναι αλλού, και ότι πλέων δεν είμαι ο ανρθωπος πλέων που είναι στο μυαλό του. Και βασικά αν όντως ήθελε να μάθει νέα μου δεν θα με άφηνε στο περίμενε και με όλες αυτές τις δικαιολογίες. Όντως θα αφιέρωνε ένα πεντάλεπτο να μου μιλήσει για να δει τι κάνω. Εγώ όμως πως νιώθω με όλα αυτά; Περίεργα, νιώθω ένα τίποτα μέσα μου, συναισθήματα 0. Δεν θέλω να βάζω τον εαυτό μου σε τέτοια παιχνίδια, να με θεωρώ ότι ήμουν ένα τίποτα ,ότι δεν ήμουν το καλύτερο η αυτό που ήθελε. Οκ ναι, δεν ήμουν , γιατί να πρέπει να κλαίω για εκείνον ; Ναι τον αγαπάω ε και; Δεν θα ξανά γύριζα όμως ,τότε γιατί μου λείπει; Γιατί νιώθω ταπείνωση; Γιατί δεν έχω συναισθήματα για τίποτα; Που πήγα; Εχθές φόρεσα μια παλιά μπλούζα και μύριζε σαν εκείνον, κλάματα απερίγραπτο, ναι μου λείπει, απίστευτα κιόλας. Μου λείπει που τον άκουγα ενθουσιασμένο και δεν με έγραφε, ήθελε να μιλάει μαζί μου, το καταλάβαινα. Τώρα δεν θέλει ονως ρε Μαράκι. Οκ, ναι τι άλλο να κάνω; Έφυγα, σιγά σιγά θα φύγει κι αυτός απ' το μυαλό μου όπως έκανε και εκείνος. Πως και πως το περιμένω. .αυτά...