ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους. Είμαι ο Στέφανος και εδώ και 2 χρόνια και κάτι μήνες είμαι παντρεμένος με την Ελένη. Είμαι 29 χρονών και η Ελένη είναι 27. Θέλουμε πολύ ένα παιδί στην καθημερινότητα μας. Πιο πολύ για την γυναίκα μου να γεμίζει τις μέρες της. Προσπαθήσαμε αλλά δεν μπορούμε. Είχαμε πρόβλημα. Δεν έχει σημασία ότι το πρόβλημα το είχε η γυναίκα μου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα που ακριβώς είχε το πρόβλημα. Κάτι με τις ωοθήκες μας είπαν. Από την στιγμή που υπάρχει πρόβλημα είναι σαν να το έχουμε και οι δύο. Προσπαθήσαμε μέσω εξωσωματικής αλλά αποτύχαμε. Προσπάθησα να την πείσω να κάνουμε και δεύτερη αλλά δεν ήθελε. Κλείστηκε στον εαυτό της. Μαζί της και εγώ. Πίστευε ότι θα την χώριζα και ότι θα ξανά παντρευόμουν. Είναι η γυναίκα της ζωής μου. Της είπα ότι δεν είναι μόνη σε αυτό. Την πήγα σε γιατρούς στην Αγγλία αλλά δεν έγινε τίποτα.Από τον Μάιο και μετά σκέφτηκα την υιοθεσία. Δεν ήταν τυχαία η σκέψη μου. Μου συνέβη κάτι που με τάραξε. Το σκέφτηκα πολύ καλά. Το είπα στην γυναίκα μου. Αρχικά δεν ήθελε ούτε να το ακούει. Λόγω του ότι δεν μπορεί να κάνει παιδί πίστευε ότι δεν μπορεί να μεγαλώσει ένα ξένο παιδί. Δεν την πίεσα και την άφησα να σκεφτεί. Τον Μάιο , συγκεκριμένα στις 21 Μαΐου, ένα ηλιόλουστο πρωινό ξεκίνησα για την δουλειά μου και περίμενα στο φανάρι της Αγίου Δημητρίου με Κατσιμίδη γωνία στην Θεσσαλονίκη. Είδα από τον καθρέφτη ένα πανέμορφο κοριτσάκι, με μαλλιά μπούκλες να κρατάει στα χέρια του κόκκινα τριαντάφυλλα. Πέρασα από το φανάρι, έκανα στην άκρη και κατέβηκα από το αμάξι. Πήρα τηλέφωνο στην δουλειά μου και τους είπα ότι δεν θα πήγαινα εκείνη την ημέρα γιατί κάτι μου είχε τύχει. Και όντως μου είχε τύχει. Πήγα κοντά της και της είπα πως την λένε, πόσο χρονών είναι και τι έκανε εκεί μόνη. Μου είπε ότι την λένε Μελισσάνθη (πανέμορφο όνομα) είναι τεσσάρων χρονών και πουλάει τριαντάφυλλα γιατί το είπε ο πατέρας της. Της είπα από που ήρθε γιατί την έβλεπα πρώτη φορά εγώ περνάω από μικρό παιδί από εκείνο το φανάρι και δεν είδα ποτέ μου κανένα παιδί να πουλάει το οτιδήποτε. Μου είπε ότι ήρθε από τα Γιαννιτσά και ότι είχε 1 βδομάδα στην Θεσσαλονίκη. Την ρώτησα γιατί την έβαλε ο πατέρας της να πουλάει τριαντάφυλλα και μου είπε ότι δεν ήξερε. Ήταν πρωί 8 η ώρα και την ρώτησα αν έχε φάει κάτι. Πεινούσε αλλά μου είπε ότι δεν έχει χρήματα για να πάρει να φάει. Μου είπε αν ήθελα να πάρω ένα τριαντάφυλλο, να της δώσω χρήματα για να πάρει να φάει. Τα τριαντάφυλλα τα πήρα. Ήθελα να τα πάω στην γυναίκα μου. Το κοριτσάκι το πήρα μαζί μου στο αμάξι. Όταν ήμουν στο αμάξι το κοριτσάκι είχε βήχα την έπιασα στο μέτωπο της και ήταν λίγο ζεστή. Αμέσως την πήγα σε μια πολύ καλή παιδίατρο που ήταν συμμαθήτριά μου. Ήθελε βιβλιάριο μου είπε δεν μπορούσε να κάνει κάτι χωρίς βιβλιάριο της εξήγησα και, να είναι καλά μα τον Θεό, μου είπε όποτε έχει πρόβλημα το κοριτσάκι να την φωνάζω και θα της δίνει όλα τα απαραίτητα. Είχε πυρετό 37,3 την εξέτασε και έγραψε κάτι φάρμακα. Σε όλη την διάρκεια της εξέτασης η Μελισσάνθη έπαιζε με τα ακουστικά της γιατρού το έβλεπε σαν ένα παιχνίδι. Η κοπέλα αυτή είναι τόσο καλή και έπαιξε μαζί της. Ήταν πραγματικό παιδί εκείνη την στιγμή. Γελούσε με την ψυχή της, έπαιζε. Έλαμπε πραγματικά. Μου είπε η γιατρός ότι το παιδί θα πεινάει και να την πάρω να φάει κάτι. Την πήγα σε ένα πολύ καλό μπουγατσάδικο στην Δελφών. Της πήρα κρέμα, τυρί, ζαμπόν κασέρι, κασερόπιτα, γάλα ότι είχε και δεν είχε το μαγαζί. Έφαγε αρκετά και ήπιε όλο της το γάλα. Αυτά που μείνανε τα πήραμε σε μια σακούλα για να τα πάρει μαζί της. Όταν έφαγε κοιτούσε δεξιά και αριστερά της είπα αν έψαχνε κάτι μου είπε ότι είχε τα τριαντάφυλλα μαζί της της είπα ότι τα είχα πάρει εγώ και ότι θα τα πήγαινα στην γυναίκα μου. Τότε μου είπε με κατεβασμένα τα όμορφα μουτράκια της ότι όλα τα τριαντάφυλλα κάνανε 20 ευρώ. Έτσι της είχε πει ο πατέρας της. Δεν της έδωσα χρήματα. Την πήγα σε ένα μαγαζί και της αγόρασα παιχνίδια. Ότι ήθελε. Πήραμε πολλά πράγματα. Ένα παιδί στην ηλικία της πρέπει να παίζει με παιχνίδια και όχι να πουλάει τριαντάφυλλα στις 8 η ώρα το πρωί. Μου είπε ότι έμενε σε ένα σπίτι στις Σαράντα Εκκλησιές. Την ρώτησα που βρίσκεται ο πατέρας της και με τι ασχολείται. Δεν ήξερε να μου πει. Μου είπε μονάχα ότι ο πατέρας της λείπει όλη μέρα και γυρνάει αργά το βράδυ στο σπίτι. Την ρώτησα που είναι η μάνα της γιατί δεν είναι μαζί της μου είπε ότι η μάνα της έφυγε από το σπίτι και κάθεται μαζί την θεία της την αδερφή του πατέρα της. Πρόσεξα ότι στον λαιμό της είχε μελανιές. Όταν την ρώτησα τι είναι αυτά τα σημάδια έσκυψε το κεφάλι δεν μου μίλησε. Εκείνη την στιγμή νευρίασα πολύ. Αν είχα μπροστά μου τον πατέρα της θα του έδινα ένα καλό μάθημα. Μετά από αυτήν την κουβέντα την πήρα και την πήγα σε ένα μαγαζί με παιδικά ρούχα. Πήραμε 4-5 σύνολα. Μου χαμογέλασε και φωτίστηκε ο κόσμος μέσα μου. Με αγκάλιασε. Μου είπε ότι θέλει να μείνει μαζί μου. Χάρηκα τόσο πολύ. Δάκρυσα από την χαρά μου σαν να ήμουν συνομήλικη της. Με ρώτησε αν έχω οικογένεια που είναι ο πατέρας μου, η μάνα μου αν έχω αδέρφια της τα είπα όλα. Μου είπε αν έχω παιδάκια και της είπα ότι δεν έχω αλλά θα ήθελα να έχω. Την έβαλα ξανά στο αμάξι. Ήθελα να την πάω σε ένα μέρος για να παίξει. Να αισθανθεί παιδί. Πήγαμε πρώτα σε ένα μαγαζί και αγοράσαμε μαγιό γιατί στο μέρος που θα πηγαίναμε ήθελε μαγιό. Πήραμε 3 πολύ ωραία μαγιό. Την πήγα στην Waterald. Χάρηκε με την ψυχή της όταν την πήγα εκεί. Δεν το ήξερε το μέρος. Λογικό μου φάνηκε για ένα παιδί που το μόνο που έκανε ήταν να πουλάει τριαντάφυλλα. Πήγαμε από τις πίστες που ήταν εύκολα προσβάσιμες για ένα παιδί. Καθίσαμε εκεί σχεδόν 2 ώρες. Έπαιζε με τα άλλα παιδιά και χαιρόμουν τόσο πολύ για εκείνη. Της άξιζε ένα καλύτερο μέλλον. Πήγαμε μετά να πλυθεί και βάλαμε ένα από τα ρούχα που αγοράσαμε. Ήταν πανέμορφη. Της ρώτησα αν πέρασε ωραία. Άπλωσε τα χέρια της για να με αγκαλιάσει. Μου έδωσε και δειλά - δειλά ένα φιλί. Ήταν το πιο όμορφο φιλί της ζωής μου. Φύγαμε από την Waterland και την πήγα στο σπίτι μου. Αυτό το κοριτσάκι θα έμενε μαζί μου. Δεν προλάβαμε να φτάσουμε στο σπίτι και πήρα τηλέφωνο τον δικηγόρο στην εταιρία που δουλεύω. Είμαι πολιτικός μηχανικός και η δουλειά μου είναι πολύ καλή. Του εξήγησα και του είπα να ξεκινήσει όλες τις διαδικασίες για να πάρω την κηδεμονία της μικρής. Την πήγα στο σπίτι. Γυρίσαμε κατά τις 1 η ώρα το μεσημέρι. Βρήκα την γυναίκα μου στο σπίτι της έδωσα τα λουλούδια, ένα φιλί και της γνώρισα την Μελισσάνθη. Δεν πίστευε στα μάτια της. Δέθηκε τόσο πολύ μαζί της. Το ίδιο και η Μελισσάνθη. Παίζανε για ώρα οι δύο τους. Σαν μια μάνα με το παιδί της και σαν ένα παιδί με την μάνα της. Μου έμεινε από τότε εκείνη η εικόνα της γυναίκας μου να κλαίει από την χαρά της. Το βράδυ της ίδιας μέρας εξήγησα στην γυναίκα μου και πήγα το παιδί στο σπίτι του. Της έδωσα τα παιχνίδια της, τα ρούχα της και το τηλέφωνο μου για να με παίρνει. Είναι πανέξυπνη. Από τότε με παίρνει κάθε μέρα και μιλάμε. Μου είπε την επομένη που την πήγα σπίτι της ότι ο πατέρας της κάθε βράδυ της φέρνει τα λουλούδια. Της είπα να βρίσκεται κάθε πρωί στα φανάρια για να την πηγαίνω στο σπίτι και να κάθεται με την γυναίκα μου. Και από τότε κάθε πρωί το παιδί βρίσκεται μαζί με τα λουλούδια στο φανάρι. Και είναι τόσο όμορφη. Το παιδί δεν είναι ακόμα υπό την κηδεμονία μου αλλά της υποσχέθηκα ότι θα την φέρω για πάντα στο σπίτι μου. Η γυναίκα μου είναι επιτέλους χαρούμενη που έχει κοντά της αυτό το κοριτσάκι. Κι όταν είναι εκείνη χαρούμενη τότε είμαι κι εγώ χαρούμενος. Για σένα Μελισσάνθη μου!!!!