ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι φοιτητης και καινουριο μελος θεατρικης ομαδας. το θεατρο το αγαπω. το κλιμα μεταξυ των παιδιων ειναι ευχαριστο. οι προβες ειναι πολυωρες και αρκετες μεσα στην εβδομαδα, ενω σε λιγο καιρο θα γινονται καθε μερα. το θεμα της ντροπης που νιωθει κανεις οταν εκτιθεται ακομα δεν το εχω ξεπερασει, αλλα το παλευω. εξαλλου το γνωριζα εξαρχης πως θα κομπιαζω. το θεωρησα προκληση για μενα να ανοιχτω και να γνωρισα κοσμο. και ας ηξερα οτι θα δυσκολευτω. ομως βλεπω οτι τελευταια δεν εχω διαθεση για τιποτα. ουτε γι αυτο, που το λατρευω. ειμαι κοινωνικος αλλα ταυτοχρονα ησυχος και κλειστος και δεν εχω καταφερει να δεθω ακομα με τα παιδια, παρ'ολο που τα συμπαθω πολυ. αυτο το θεμα στη ζωη μου με απασχολει γενικα. δυσκολευομαι να δεθω. και κατι αλλο:συνεχεια υπεραναλυω, δεν μπορω να σταματησω το μυαλο μου απο το να σκεφτεται, με αποτελεσμα να καταληγω πολλες φορες να ζω μεσα στο κεφαλι μου και να γινομαι απλα κομπαρσος, παρατηρητης στις ζωες των αλλων. στην παρασταση, οι μεγαλοι ρολοι εχουν δωθει. εχω ακομα δεν εχω παρει λογια και δεν ξερω και αν θα παρω. δεν με απασχολει αυτο. θα θελα να λαβω μερος στην παρασταση αλλα φοβαμαι οτι δεν θα μπορω να ειμαι συνεπης στις προβες και δεν θελω να φαινεται οτι κρεμαω την ομαδα. θελω αλλα ο εαυτοςμου δεν μαφηνει να το απολαυσω. πλεον ευχαριστηση για τιποτα. ενα κενο. οσο κι αν πιεζω τον εαυτο μου να βγει απο το σπιτι και να συμμετεχει στην προβα, γυρναω πισω νιωθωντας απλα....μουδιασμενη.