ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπον αυτο που θέλω να εξομολογηθώ ειναι το εξής και θα ηθελα να ζητησω αποψεις κ σκεψεις σχετικα με οτι πω.Είμαι 19, οσονουπω 20, την περασμένη χρονια εκανα το πρώτο ετος στην δραματικη σχολη, που ειναι το ονειρο μου και αυτό που θελω να σπουδασω και να εχω ως επαγγελμα απο τοτε που μπορω να θυμηθω τον εαυτο μου. Βεβαια η σχολη δεν εφτανε στις προσδοκιες μου, ουτε ανταποκρινόταν στις προσδοκιες της συγχρονης τεχνης με αποτέλεσμα να ξαναδωσω εξετάσεις σε δραματικες. Αυτη την.φορα τα πράγματα δεν.ηρθαν τοσο καλα. Δεν περασα κανονικα σε μια σχολη κ η ευκαιρία που μου δοθηκε ηταν να γίνω δεκτη σε ενα πρόγραμμα προετοιμασίας μιας σχολής.Δεν πηγα ποτε.Η απογοήτευση μου ηταν μεγαλη, αμφισβητουσα τα παντα και το βαρυ οικογενειακό κλιμα που επικρατουσε στο σπιτι ειχε αρχισει να με επηρεαζει (κατι που δεν περιμενα ποτέ να μου συμβει). Οι γονεις μου ποτε δεν.ηταν συμφωνοι με το να σπουδασω κατευθείαν θεατρο και μου καναν ενα χρονια bullying για να τα παρατησω και να δωσω πανελλήνιες. Στην 3η λυκειου δεν ενδιαφέρομουν για τις πανελλήνιες και δεν.εγραψα καλα, η πιεση του ξαναδώσω κ να ξαναδωσω ηταν μεγαλη αλλα παντα προσπαθουσα να κρατήσω το θαρρος μου που καταφερα εστω κουτσα στραβα με ολες τις δυσκολίες να επιμεινω σε αυτο που ηθελα.Αυτη την φορα ομως λυγισα... η επιλογή μου ηταν , για φέτος, ειτε να κανω 1 χρονο προετοιμασια κ να δωσω το Σεπτέμβρη του 18 πιο ετοιμη απο ποτε ή να ξαναδώσω πανελλήνιες, κατι που με βασανιζε που δεν ειχα καταφέρει και που πλεον ακουγα στο μυαλο τις φωνες ολων να λενε που θα πας χωρις πτυχίο, δεν εχεις τιποτα, δεν θα κανεις τιποτα. Ολο αυτο μαζι με τον πολυ ασχημο τροπο συμπεριφοράς που υπάρχει στο σπίτι προς εμενα κ το γεγονος οτι τα οικονομικά ειναι ασχημα και οι γονεις μου δεν ειναι σε θέση να μου παρέχουν οτι προοριζουν για τον μικρότερο μου αδερφο, ειδα τα πράγματα σκούρα.. Σκεφτηκα οτι πρεπει να κανω κατι που θα μπορεί θεωρητικά να βγαλω χρήματα ,κ ημουν απογοητευμενη απο τα παντα με αποτέλεσμα να διαλέξω να ξαναδωσω για μια ψευτικη αναγκη μου λεγοντας θα δωσω κ να περάσω καπο θα παγωσω την σχολη και θα ξαναδωσω για δραματικές. Οι γονεις μου παρολο που ειναι αυτο που επιθυμουσαν παντα ναδεν κανω δεν ειναι καθολου υποστηρικτικοι και το.Θέατρο μου λείπει παρα πολυ, επιβεβαιωθηκα οτι αυτο που θελω να κανω ειναι 100% το θεατρο. Οι κρισεις και το αγχος με σκοτωνουν βγαζω σπυρια σε ολο μου το σωμα και εχω διατροφικες διαταραχές. Και νιωθω οτι για αλλη μια φορά χανω πολυτιμο χρόνο στον οποίο θα μπορουσα, επιτέλους, να κάνω αυτο που θελω πραγματικα. Να πω επιτέλους οτι δουλεψα πολυ καιρο και το προσπαθησα οταν ειχα την ευκαιρια του χρονου.Κανω κατι για τα ματια του κοσμου και το συνηδητοποιω τωρα οτι ηταν μια αποφαση που την πήρα ενω ημουν βυθισμενη στην απογοήτευση και δεν ειχα κανένα να θέλει να με στήριξει παρα μονο ειχα να αντιμετωπισω ανθρώπους που οταν.ημουν ευάλωτη με πλαθαν.Δεν.ξέρω τι κανω, νιωθω οτι ο χρονος φεύγει και δεν εχω κανει τιποτα, οτι εχω πεσει ενα θυμα των αλλων κ του απογοήτευμενου εαυτου και παλευω με την.καταθλιψη σε ενα σπιτι που καθημερινα με βριζουν κ με μειώνουν και δεν.μπορω να πω τουλάχιστον οτι κανω αυτο που αγαπω...νιωθω οτι θα παω στραφη κ οτι αδικα εχασα άλλον ενα χρονο που επιτέλους θα μπορούσα να εκμεταλλευτω.Τι να κανω.