ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι με έχει πιάσει; Δεν ξέρω... Πέρασα στο παρελθόν φάσεις κατάθλιψης, πέρασα μέρες στο κρεβάτι μου να κλαίω, ούρλιαξα από το κλάμα, συζήτησα με φίλους, πήγα σε ψυχολόγο... Τα πήγαινα χάλια με τη σχολή, δεν ήξερα τι ήθελα από τη ζωή μου, ήμουν ερωτευμένη με κάποιον με τον οποίο δεν μπορούσε να γίνει κάτι (παντρεμένος) και σε άλλους δεν είχα πέραση ποτέ.. Η αυτοπεποίθησή μου ήταν στον πάτο. Ούτε οι ερωτικές ούτε οι πανεπιστημιακές επιδόσεις βοηθούσαν στο να ανέβει λίγο...... Πέρασε ο καιρός.. Γνώρισα ένα πολύ καλό παιδί που είμαι μαζί του 3,5 χρόνια.. Και πήρα και το πτυχίο.. Με χάλια βαθμούς βέβαια και πολύ καθυστερημένα.. Κι όμως.. Ενώ "λύθηκαν" δυο θέματα εγώ πάλι δεν είμαι ευτυχισμένη, δεν είμαι χαρούμενη... Ίσως τώρα δεν κλαίω τόσο.. Ίσως πια έχω τη δύναμη να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι μου. Αλλά τι κάνω;; Δεν κάνω τίποτα όλη μέρα.. Δεν έχω δουλειά, μένω στο πατρικό μου..και βρίσκω "χαρά" στο να βλέπω σειρές, στο να χαζεύω στο youtube.. Και τώρα τι κάνω κάθομαι και γράφω σε αγνώστους σε μια απρόσωπη στήλη... Μήπως έτσι είναι χειρότερα;; Μήπως όταν έκλαιγα δυνατά τουλάχιστον ξεσπούσα;; Κι έβλεπα, συνειδητοποιούσα τι έχω.. Τώρα όμως.. φαινομενικά όλα καλά.. Αλλά το άγχος με τρώει.. Το άγχος ότι δεν κάνω τίποτα.. Ότι περνάνε οι μέρες και εγώ είμαι εδώ.. Σε μια καρέκλα και δεν ξέρω να κάνω τίποτα. Βαρέθηκα να νιώθω άχρηστη.. Πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι.. Για την ώρα θέλω να κλάψω... Το έχω τόση ανάγκη... ν κλάψω για μένα, και την οικογένειά μου..