ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μέρα που είναι! Ας μην τα κρατάω άλλο μέσα μου...Γνωριστήκαμε ενώ φθινοπώριαζε. Αμέσως γέμισα με τρυφερότητα. Πληγωμένοι κι οι δύο από δύσκολες καταστάσεις, ήρθαμε πολύ γρήγορα κοντά. Αγκαλιές, βράδια στο σπίτι του, βόλτες με τον σκύλο, νοιάξιμο, οικειότητα, όλα αυτά που φοβόμουν μετά από τόσο καιρό μου τα ξύπνησε εκείνος. Ήμουν ήρεμη μαζί του, ένιωθα πως χτίζαμε μια σύνδεση. Σε ότι χρειαζόταν ήμουν εκεί, κι αυτό εκτός από ότι μου έβγαινε πολύ αυθόρμητα μαζί του ήταν κι ο τρόπος μου να μην αφεθώ και παραδεχτώ πως κι εγώ χρειαζόμουν πράγματα για μένα. Φοβόμουν όλη αυτήν την οικειότητα. Όπως γίνεται συνήθως, όταν το έκανα τελικά μετά από αρκετούς μήνες, να παραδεχτώ πως κι εγώ τον χρειάζομαι δίπλα μου, μου είπε πως δεν με έβλεπε ερωτικά και χωρίσαμε! Πόνεσα πολύ. Θύμωσα. Έβρισα Απομονώθηκα. Ξανά θύμωσα. Μπερδεύτηκα. Μετά κατάλαβα πως δεν έχει νόημα... Παράλληλα προσπαθούσα να βρω τον εαυτό μου. Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να χάσω την οικειότητα που εκείνος κατάφερε να μου ξεκλειδώσει, πως γίνεται να σε αφήνει κάποιος λέγοντας πως δεν σε βλέπει ερωτικά ενώ έχει για μήνες ερωτική σχέση μαζί σου; Πώς πας παρακάτω όταν απλώς θέλεις να μείνεις σε εκείνη την αγκαλιά. Ακόμα τον σκέφτομαι. Αυτές τις μέρες πιο πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Τα έχω καταλάβει όλα τα "λογικά" γιατί που έπρεπε να καταλάβω αλλά ακόμα μου λείπει. Νιώθω ελεύθερη και μια χαρά με τον εαυτό μου αλλά ακόμα υπάρχουν στιγμές που πονάω. Τώρα μπορώ να το παραδεχτώ έτσι απλά, ναι πονάω. Χωρίς να το κρύβω πίσω από αναλύσεις, από θυμούς, από επιθέσεις, από καυγάδες, από οτιδήποτε. Πονάω. Και σήμερα λίγο περισσότερο. Θα είναι το φεγγάρι που ίσως μεγαλοποιεί τα συναισθήματα...(θα περάσει το ξέρω. όμως τώρα είμαι ακόμα εδώ, συντροφιά με τον πόνο, που τουλάχιστον μου δείχνει πως κάτι αισθάνομαι...)Καλή αυγουστιάτικη πανσέληνο σε όλους!