6.1.2016 | 03:16
Θέλω να σε ξεπεράσω, μα... [γίνεται;]
Η αλήθεια είναι πως αν γνώριζες τι νιώθω για σένα θα τρόμαζες. Όπως τρομάζω κι εγώ η ίδια. Όμως, ο κόσμος σου είναι φτιαγμένος από άλλο καλούπι, δε χωράμε στο ίδιο καρδιοχτύπι, αγάπη μου. Δε με θες, το ξέρω.Και είναι κι όλα εκείνα που μου λες κι εγώ σκαλώνω. Παίζεις με τον πόνο μου; Μου τα λες επειδή ξέρεις ότι θα σκαλώσω; Ή αγνοείς παντελώς το γεγονός ότι το μυαλό μου τα ακούει ξανά και ξανά σαν παλιά κασέτα, ενώ όλα τα βιβλία του κόσμου μαζί, όσες προσωπικές έρευνες κι αν ξεκινήσω, δεν θα φωτίσουν ούτε σπιθαμή από τα μονοπάτια του μυαλού σου. Υπάρχουν μηνύματα που δεν βρίσκουν ποτέ τους αποδέκτες τους, και αποδέκτες που μετατρέπουν το κάθε τι στο μήνυμα που ελπίζουν κάποτε να λάβουν. Απλώς, όταν ανοίγουν τον φάκελο, με οδυνηρή απογοήτευση ανακαλύπτουν ότι είναι αδειανός.Σε θέλω τόσο, που εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιστώ. Αλλά ο δράστης πάντα θα επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος, έστω κι αν είναι αργά. Ποιο είναι το έγκλημα; Μα, η κατά συρροή δολοφονία των ονείρων μου, δια πνιγμού. "Να μ' αγαπάς πώς το 'θελα"...Με τα θέλω μου θα μείνω, όταν φύγεις. Και σίγουρα και πιο πριν.Σωστά;