ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι 19. στην πρωτη λυκειου αλλαξα πολη λογω δουλειας των γονιων μου. ημουν εξυπνος, ειχα χιουμορ, εκανα χαβαλε πριν αλλαξω πολη. οταν αλλαξα πολη κλειστηκα στον εαυτο μου και δεν ειχα ορεξη για πολλα. ημουν σχολειο-σπιτι-φροντιστηριο-σπιτι 3 χρονια. καταθλιψη εφηβειας λεγεται. γνωρισα ενα φιλο και ημασταν στο ιδιο θρανειο 3 χρονια και κανουμε ακομα παρεα επειδη οπως ειπα δεν ειχα ορεξη για γνωριμιες και τετοια και ειναι ο μονος ΦΙΛΟΣ που εχω σε αυτη την πολη.ο φιλος αυτος κατ' αρχην ειναι πολυ καλο παιδι. το προβλημα ειναι οτι δεν ξερει να διατυπωνει καλα τις προτασεις και με εχει κολλησει σε αυτο και μιλαω σαν αυτον, ενω δεν ημουν ετσι. πχ λεει, "εγω ρε φιλε μου αρεσει να πηγαινω γηπεδο". καπως ετσι μιλαει. το θεμα ειναι οτι φερομαι σαν αυτον σε πολλα πραγματα. και πες οτι το λεγειν μου το διορθωνω διαβαζοντας βιβλια (πραγμα που εχω ξεκινησει να κανω). στο γυμνασιο δεν κολλαγα να μιλησω σε κοριτσια και τωρα οταν θελω να μιλησω σε μια κοπελα κομπλαρω και γινομαι σαν τον φιλο αυτο. εχω περασει σε αλλη πολη λογω φοιτητικης ζωης και δεν μπορω να κοινωνικοποιηθω οπως ημουν παλια. φιλους εχω και βγαινουμε, αλλα οταν ερχονται κοπελες στην παρεα ειμαι σαν μαλακας και λεω ολο παπαριες.ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΩ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟ;;;;