ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 26 μου χρόνια νιώθοντας μόνο ότι έχω ζήσει μία μίζερη ζωή μεσα στον φόβο και την ανασφάλεια, ότι έχω χάσει τα καλύτερά μου χρόνια, ότι έχω ανθρώπους γύρω μου που δεν ξέρω για ποιον γαμημένο λόγο τους είχα επιλέξει και με τι κριτήρια στο παρελθόν καθώς με κάνουν να αισθάνομαι τέρμα σκατά. Νιώθω ένα τίποτα αυτή τη στιγμή. Ένα ον που απλά επιβιώνει. Και έχω προσπαθήσει γαμώτο να φύγω από αυτή τη γαμημένη φάση αλλά απλά δεν γίνεται. Νιώθω ότι θα μείνω κολλημένος σε αυτην την σαπίλα για πάντα. Είμαι ομοφυλόφιλος και έχω επιστρέψει στο μέρος που μεγάλωσα και είναι σαν φυλακή. Από την άλλη η ίδια η χώρα δε σε αφήνει να ανοίξεις τα φτερά σου να σταθείς στα πόδια σου. Και θέλω να πω στα παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον αποδοχής και αγάπης για αυτό που είναι, ότι είναι πολύ τυχερά. Είναι σπάνιο αυτό και πολύ όμορφο. Κυρίως γιατί σε κάνει εναν ισορροπημένο ενήλικα. Θα έδινα τα πάντα αυτή τη στιγμή να γινόταν με έναν μαγικό τρόπο να μεγάλωνα σε μία οικογένεια και ένα φιλικό περιβάλλον όπου με αποδέχονταν και με αγαπούσαν όπως είμαι. Γιατί μετέπειτα αυτό θα με έκανε να αγαπάω και εγώ τον εαυτό μου και να ζω χωρίς φόβους ανασφάλειες κλπ. Τώρα έχοντας μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον μη αποδοχής που πρέπει να κρύβομαι και να συναναστρέφομαι με κόσμο με iq 30 που νομίζουν ότι ξέρουν και σου λένε με σιγουρία τι πρέπει να κάνεις στη ζωή σου είναι ότι χειρότερο. Ειδικά όταν ξέρω ότι είχα καταφέρει να ξεφύγω από αυτό σαν φοιτητής, και είχε καθαρίσει το κεφάλι μου έστω και λίγο. Αλλά δυστυχώς και αλλού να πάω, κάποια πράγματα δε θα φύγουν ποτέ από μέσα μου, θα νιώθω για πάντα κενός και θα ζητάω την αποδοχή που δεν είχα πάρει σαν έφηβος από οικογένεια και φίλους. Και αυτό απλά δεν καταλαγιάζει. Μένει για πάντα μία πληγή. Έχω γίνει ένας προβληματικός ενήλικας, με τάσεις φυγής, κυκλοθυμία, αγχωτικές διαταραχές, με φουλ ανασφάλεια που δεν έχει ζήσει τη ζωή του πραγματικά και μία μέρα θα ξυπνήσει στα 40 και θα φρικάρει τόσο που έχασε έτσι τζάμπα τη ζωή του που θα θέλει να φουντάρει. Μακάρι να ήταν εφικτές οι νέες αρχές με μία δόση αμνησίας. Μακάρι όλα αυτά να μπορούσαν να θολώσουν και να τα ξεχνούσα και να ζούσα. Αλλά δε γίνεται. Αυτά με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Από τη μία έχω τόση δίψα για μία γαμημένη νέα αρχή, αλλά όταν καταλαβαίνω πόσο ουτοπικό είναι αυτό πέφτω απίστευτα ψυχολογικά και όλα μου φαίνονται μάταια. Γιατί τελικά δεν μπορείς να ξεφύγεις από το παρελθόν σου ποτέ. Η αγάπη και η αποδοχή που δεν είχες πάρει σαν παιδί και σαν έφηβος θα σε στοιχειώνει γαμώτο για πάντα.