ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα στη δουλειά λίγο πριν σχολάσουμε, μου πρότεινε ένας συνάδελφος να φύγουμε μαζί. Θα ερχόταν ο αδερφός του να τον πάρει. Μένουμε στην ίδια περιοχή. Άλλες φορές φεύγουμε μαζί με το μετρό. Όταν μου το πρότεινε του είπα όχι δεν χρειάζεται ευχαριστώ θα φύγω με το μετρό. Μου το είχε ξαναπροτείνει αλλά πάλι είχα αρνηθεί και του είχα πει αλλη φορα από ευγένεια και λέω μέσα μου δεν έπρεπε να πω τίποτα, anyway. Και πάλι θα τον έπαιρνε ο αδερφός του. Δεν ξέρω γιατί αλλά διστάζω. Κάνουμε γενικά καλή παρέα στη δουλειά και σίγουρα έχω καταλάβει πως δεν του αρέσω, οπότε πιστεύω δεν υπάρχει κάτι τέτοιο για να μου το προτείνει. Θεωρώ ότι το προτείνει φιλικά. Ουτε και μενα μου αρέσει, μην παρεξηγηθώ. Δεν έχω παρέες, ποτέ δεν είχα, πάντα δυσκολευόμουν με αυτό ενώ πάντα έχω πολύ καλές σχέσεις με τους γνωστούς μου και συναδέλφους και γενικά με τους ανθρώπους, γελάμε πολύ και περνάμε καλά, που κάποιος άλλος θα με θεωρούσε φίλη αυτών αλλά ποτέ δεν προκύπτει κάτι περισσότερο από αυτό, είτε καφέ/βόλτα είτε ακόμα απλό τσατ στο φβ αν είμαστε φιλοι. Αισθάνομαι άβολα να φύγω με κάποιον "ξένο" μόνη μου. Βέβαια αν ήταν κοπέλα πιθανόν να δεχόμουν, δεν είμαι σιγουρη όμως. Δεν ξέρω δεν είμαι απο εδώ Αθήνα, δύο χρόνια μένω εδώ, και δεν εχω προσαρμοστεί ιδιαίτερα. Ντάξει ίσως φταίει ότι μπορεί και να ψιλοφοβάμαι γενικά με όσα ακούω, διαβάζω κλπ. Επίσης δεν θέλω να δει που μένω ή και στο περίπου που μένω. Γενικά πιστεύετε ότι είμαι υπερβολικά καχύποπτη; Πιστεύετε ότι αυτός δισταγμός να τους το βγάζω και να με εμποδίζει στο να κάνω φιλίες; Οι ηλικίες μας είναι κοντά στα 30.