ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όλο γράφω και σβήνω. θέλω κάτι να πω αλλά δεν τολμάω. το ζουμί είναι ότι νιώθω μόνη, νιώθω ότι κυνηγάω το ενδιαφέρον (για όποιον δεν με ξέρει 100%, φαίνεται το εντελώς αντίθετο). νιώθω μονη και κατηγορούμενη για όλα , ενίοτε και μέγαιρα που αποζητά συνεχώς προσοχή και φροντίδα, ακόμα και με τον σύντροφό μου. Το πρόβλημα είναι ότι επειδή φοβάμαι τη μοναξιά, φοβάμαι ότι θα με αφήσουν κλπ, ενώ δεν το δείχνω τύπου "δεμ σε αφήνω να βγεις", ίσως φαίνεται ο φόβος μου και γι' αυτό ο σύντροφός μου το μόνο που διεκδικεί είναι το πρόγραμμα και η ελευθερία του (τα οποία δεν θίγονται ποτέ). Απλά σκέφτομαι: ενώ δεν τον πιέζω και τον αφήνω ελεύθερο κλπ κλπ. Αντιλαμβάνεται τον φόβο μου και γι' αυτό κάνει έτσι όταν πρόκειται να μείνει μόνος? ή φταίει κάπου κι εκείνος? Πχ του είχα ζητήσει να μείνουμε μαζί μια βδομάδα τωρα που θα φυγω απο την Αθήνα και αργότερα θα πάω εξωτερικό αναγκαστικά. Και απόψε μου είπε, και μάλιστα σε καλό κλίμα, είχαμε τσακωθεί και τα είχαμε βρει, ήμασταν καλά, "θέλω απόψε να μείνω μόνος μου και φοβάμαι να σου το πω". Και έτσι κι έγινε... Ενώ ναι, με πείραξε, γιατι του είχα ζητήσει αυτό που σας έγραψα.. και γιατί όταν τσακωθήκαμε του είχα πει για ένα θέμα που ένιωσα ότι με είχε απορρίψει.. Γιατί.. Είναι κάτι τόσο φυσιολογικό να το λεει , α π ό ψ ε, που εγώ δεν το καταλαβαίνω? Συνήθως νιώθω ότι φταίω για όλα.. Αλλά τώρα , και ειδικά τον τελευταίο καιρό.. Νιώθω τόσο μονη... Τόσο μπερδεμένη.. Τόσο αβοήθητη.. Που δεν ξέρω... Εγώ φταίω ρε παιδιά..? Ποιος φταίει..? Σας παρακαλώ, εσάς που δεν σας ξέρω και μπορώ να σας "πιέσω" λίγο... Βοηθήστε με... Σας παρακαλώ...