9.12.2012 | 20:33
θεσ/νίκη
κοιμάται κάτω από ανοιχτή στάση λεωφορείου μέσα στην βροχή στην παγωνιά με μια κουβερτούλα. Με στοιχειώνει η εικόνα, κλαίω με λυγμούς, πάω σπίτι φτιάχνω ένα σεντόνι από κολλημένες νάιλον σακούλες(τίποτα δηλαδή), παίρνω 2 πίτσες, ξαναπάω εκεί, έχει σηκωθεί, τρέμει, σκύβω το κεφάλι κ τα δίνω, τρέμω εγώ, φεύγω, κλαίω ξανά. Γιατί ταυτίζομαι τόσο? μες την καλοπέραση μου? απενοχοποιούμαι όταν κλαίω? πονάω πραγματικά? πως να βοηθήσω?
