ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω γιατί πήγα, βασικά ξέρω αλλά δεν μπορώ να το παραδεχτώ! Ήλπιζα να με δει κάποιος και να με πλησιάσει, να μου πιάσει κουβέντα, τζίφος. Ήμουν πολύ κλειστός και το έπαιζα αδιάφορος. Ήρθα με την κολλητή μου, χωρίς να το έχουμε κανονίσει και καλά "τυχαία". Ήξερα ακριβώς τον τόπο και την ώρα, είμαι σίγουρος πως κατάλαβε ότι δεν βρεθήκαμε τυχαία στον Λευκό Πύργο στις 7:30. Σίγουρα το κατάλαβε, πήρε σημαιάκια, κονκάρδες κλπ για να με κάνει να νιώσω όσο πιο άνετα με τον εαυτό μου, με αυτό που πραγματικά είμαι. Τελικά μόλις τελείωσε η παρέλαση της είπα να βάλει τα σημαιάκια και της κονκάρδες στην τσάντα της μην μας πετύχει κανένας φίλος μου στο αστικό. Κρύος ιδρώτας με έλουσε μέχρι να φτάσουμε. Ήμουν σφιγμένος, ντρεπόμουν να κοιτάξω τον οποιοδήποτε στα μάτια, ειδικά όταν άκουσα μια συμμαθήτρια μου να με φωνάζει μέσα στην παρέλαση. Εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι, δεν με ενδιέφερε τι θα πουν οι άλλοι, πάνω σε αυτό το θέμα όμως κινούμαι με υπερβολική προσοχή. Ξέρω δεν θα με βοηθήσει...Περιμένω να μπω στο πανεπιστήμιο να σπάσει η παρέα, να γνωρίσω νέο κόσμο, να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, να μην ρίχνω μόνο κλεφτές ματιές. Συγχωρέστε με για το εύρος του κειμένου!Εξομολογούμενος, 18