ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η γιαγιά μου δεν είναι καλά. Είναι άρρωστη. Δε μπορεί να περπατήσει καν πλέον, λόγω ηλικίας λένε οι γιατροί και δεν έχουν κάποια θεραπεία να προτείνουν, λένε όσο αντέξει.Το πόσο απαίσια νιώθω και πόσο κομμάτια είμαι αυτές τις δύο μέρες, απλά δε φαντάζεστε. Πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι ΟΝΤΩΣ χάνω έναν άνθρωπό μου και δε μπορώ να το διαχειριστώ, χτες όλο το βράδυ έκλαιγα, στο δρόμο για τη δουλειά έκλαιγα, όλη μέρα κλαίω, νιώθω ότι δε θα αντέξω άλλο πόνο, νιωθω ότι όσες φορές έχω θεωρήσει κάποιο πρόβλημα μεγάλο, πλέον μπροστά σε αυτό όλα μου φαίνονται μηδενικά. Θυμάμαι που το καλοκαίρι μου έλεγε να πάμε μαζί καπού και πάντα της αρνιόμουν, πάντα της έλεγα όχι, και πάντα πήγαινε μόνη της και θυμάμαι μια κουβέντα που μου΄χε πει, ότι όταν θα θέλω εγώ να βγω μαζί της, δε θα μπορεί αυτή. Το σκέφτομαι και βουρκώνω. Δε ξέρω πού θα βρω δύναμη για τη συνέχεια ειλικρινά νιώθω πάρα πολύ αδύναμη. Ελπίζω να γίνει ΘΑΥΜΑ ή όπως το λένε οι άνθρωποι που πιστεύουν και να γίνει καλά και να μπορέσω να ξαναπάμε τις βόλτες που ήθελε. Μόνο αυτό ζητάω, μόνο ααυτό ειλικρινά, αυτό έχει μόνο σημασία.