ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν ας εξομολογηθώ και γω κάτι που με προβληματιζει. Τον τελευταίο (αρκετό) καιρό η ψυχολογία μου είναι αρκετά περίεργη. Εχω σκαμπανεβασματα, τη μια έχω διάθεση και όρεξη, την άλλη ξαφνικά πέφτω πολύ απότομα, νιώθω μια θλίψη και μια ματαίωση. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι τίποτα δεν είναι για μένα, τίποτα δεν με εκφράζει και τίποτα δεν είναι όπως το θέλω. Νιώθω αρκετά μόνη παρότι έχω φίλους. Δεν νιώθω δεμένη μαζί τους και αισθάνομαι ότι δεν έχω κανέναν που να με καταλαβαίνει, που θα είμαστε μαζί στα δύσκολα, που θα μου κρατάει το χέρι. Ο κλοιός στενεύει και το διάβασμα γίνεται όλο και περισσότερο, και πιέζομαι με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθω και το διάβασμα να πηγαίνει σκατα. Δε ξέρω τι έχω πάθει, δεν είμαι ο εαυτός μου,νιώθω συνέχεια μια έντονη θλίψη και προσπαθώ να μην το δείχνω και αυτό με κάνει ακόμη χειρότερα. Δε ξέρω... Είναι πολλά που νιώθω όμως μόνο λίγα μπορώ να εκφράσω. Δε ξέρω τι μου συμβαίνει, με έχω χάσει. Και δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν...