ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγα χρόνια, όταν πήγαινα δημοτικό, οι συμμαθήτριες μου με κορόιδευαν κλπ. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά μια χρονιά στην οποία ήμουν εντελώς μα εντελώς μονη. Μισούσα τα διαλείμματα στο σχολείο. Θυμάμαι ότι το κουδούνι για έξω το σιχαινομουν ενω οταν χτυπούσε για μαθημα ανακουφιζομουν. Επισης γυρνούσα κάθε μέρα στο σπίτι με δάκρυα. Επίσης έκανα και το εξής: για να μην με βλέπουν οι άλλοι ότι ήμουν μόνη επειδή ντρεπόμουν εκανα στα ψέματα ότι έπαιζα κρύφτο με άλλα παιδιά και υποτίθεται ότι τα έψαχνα (και έτρεχα δεξιά και αριστερά σαν το χαζό). Μόνο που το σκέφτομαι αυτό ντρέπομαι αφάνταστα. Δεν το έχω πει πουθενά αλλού αυτό που έκανα αλλά ήθελα να το πω κάπου. Δεν ξέρω κατά πόσο λογικό ήταν το να προσποιούμαι ότι είχα παρέα... Πλέον όταν τα θυμαμαι όλα αυτά θλίβομαι λίγο, ακόμα και τώρα που είμαι 17. Άραγε θα φύγει ποτέ αυτό από μέσα μου? Γιατί όταν τύχει να μιλήσω με παρέες κλπ για την παιδική ηλικία...δεν θέλω να σκέφτομαι το σχολείο. Μόνο αυτό δεν θέλω. Κατά τα άλλα δεν έχω κάτι άλλο κακό από την παιδική ηλικία, αλλά η σχολικές χρονιές του δημοτικου θα ήθελα να διαγραφούν από τη μνήμη μου...