ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλα ξεκίνησαν χθες όταν συνάντησα μία άνεργη. Μια άνεργη μητέρα. Μια άνεργη μητέρα με 2 παιδιά. Φαινόταν πως δεν είναι από τις κλασσικές απάτες. Ακόμα και απάτη να ήταν θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμά της ενδεικτικά. Πουλούσε στυλό και διάφορα άλλα μπιχλιμπίδια μήπως και βγάλει κάτι για να συντηρηθεί αυτή και τα παιδιά της. Δεν είχα χρήματα πάνω μου για να πάρω κάτι και να την ενισχύσω. Λυπήθηκα, όχι ΤΗΝ λυπήθηκα, απλά ένιωσα μια θλίψη. Λυπήθηκα γιατί δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσει τα απαραίτητα (και για πολλούς αυτονόητα) γι αυτήν και τα παιδιά της. Λυπήθηκα γιατί το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της φαίνεται πως είναι αβέβαιο και φαντάζει όλο και πιο μαύρο αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση. Λυπήθηκα γιατί σκέφτηκα την μάνα μου που και αυτή είναι άνεργη με 2 παιδιά για τα οποία έχει γίνει 1000 κομμάτια και, σε ένα βαθμό, ταύτισα τις καταστάσεις. Δεν πέρασε λίγη ώρα και αυτή η θλίψη με μία αδιόρατη υποψία φόβου έδωσε την θέση της στην οργή, μία οργή που σιγοβράζει μέσα μου καιρό τώρα. Θύμωσα γιατί μία γυναίκα με 2 παιδιά και,απ' όσο μπορώ να ξέρω, χωρίς κάποια στήριξη (καλά για στήριξη από το κράτος δεν το συζητάμε)έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να στηρίξει τον εαυτό της και τα παιδιά της τα οποία δεν φταίνε να πληρώνουν τα σφάλματα των όποιων άλλων. Θύμωσα γιατί όσο και αν θυμώνουμε ή μένουμε άπραγοι ή εκφράζουμε τον θυμό μας με λάθος τρόπους ή/και σε λάθος χρόνο και άτομα που δεν ευθύνονται. Δεν θα εξετάσω το τις πταίει, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου με αυτή την εξομολόγηση. Όλα τα παραπάνω όμως καθώς και άλλα πολλά με κάνουν να αναρωτιέμαι: Γιατί να πρέπει να φτάνουν άνθρωποι σε τέτοια και πολλές φορές και σε χειρότερη κατάσταση; Γιατί να μην μπορεί μια μάνα να στηρίξει τα παιδιά της και να μην είναι σε θέση να τα βοηθήσει αύριο-μεθαύριο να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο για τους εαυτούς τους; Γιατί δεν κάνουμε κάτι (εμείς, όχι οι -όποιοι- άλλοι) αποτελεσματικό για να αλλάξουν τα πράγματα; Γιατί να μείνουμε εγώ και όσοι άλλοι εδώ και να μην ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας;