ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να γράψω τα σωψυχα μου όσο πιο σύντομα μπορώ ,μήπως μπορέσω κάπως να βοηθηθω;(χωρίς ψυχολόγο δύσκολα) Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.. Μεγαλωμένη σε μια κλειστή κοινωνια, στην επαρχία με παιδικές μνήμες σχετικά καλές, όμως με αρκετά ξεσπάσματα της μητέρας μου από μάλλον δικά της προβλήματα να έρχονται συχνά καθόλη την παιδική μου ηλικια,με έναν πατέρα να μιλάει συνεχώς για το πώς μας τιμωρεί ο θεός επειδή δεν ακολουθούμε κατά γράμμα τους κανόνες τις εκκλησίας, με την υπερπροστατευτικοτητα, την καταπιεση, την αμφισβητηση προς το πρόσωπο μου και των αδελφών μου, το αίσθημα της υποχρέωσης που πρέπει να έχουμε απέναντι τους για τις τόσες θυσίες που έκαναν για εμας και κυρίως την ακύρωση των προσωπικοτήτων μας. Φτάνοντας λοιπον σε σημείο μέχρι πριν δύο χρόνια να τα θεωρώ φυσιολογικά και συνηθισμένα. Χωρις βέβαια να αμφισβητώ ότι ναι έκαναν πολλά για εμάς. Σπουδάσαμε ,στηριχτηκαμε οικονομικά σε μια άλλη πόλη. Πάντα έλειπε όμως η συναισθηματική στήριξη και η αποδοχη. Μεσολάβησαν πάρα πολλά για να καταλάβω τελικά πως μεγάλωνα σε μια τόσο τοξική οικογένεια, έπρεπε να γνωρίσω ανθρώπους για να δω ότι τελικά δεν είναι έτσι οι φυσιολογικές οικογένειες. Κυρίως απ' τον σύντροφό μου που κατάφερε να μου ανοίξει την καρδια και να του πω τα "εν οίκω μη εν δήμω" να γνωρίσω την οικογένεια του και να ζηλεύω την πραγματικά αληθινή και υγιή αγάπη. Στην αρχή κρυφά απ' τον πατέρα μου γιατί ως γνωστόν η θρησκεία δεν αναγνωρίζει προγαμιαίες σχέσεις και όσοι γνωρίζεται περί θρησκοληψίας μπορείτε να καταλάβετε ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Με την μητέρα μου πάντα είχα το αίσθημα του φοβου. Να μη πω κάτι που δεν πρέπει , να μετριαζω συνεχώς τα λόγια μου , να "σέβομαι"... Σε αντίθεση με εκείνη που σε κάθε μου πράξη αντίθετη με την άποψη της να με ποδοπαταει συναισθηματικά. Έχω πει ήδη πολλά , έχουν μεσολαβήσει πολύ τρακωμοι, προσβολές, εκβιασμοί, προσπαθώντας να υπερασπιστω τα πιστεύω μου και τις απόψεις που τόσο καιρό καταπιεζα γιατί έτσι νόμιζα πως ηταν σωστό,αλλα μάταια. Γι αυτούς ήμουν απλά "δασκαλεμενη" από κάποιον...Παρόλα αυτά λοιπόν και εννοείται ανεξάρτητη απ' τους γονείς μου οικονομικά και πλέον και συναισθηματικά θέλω να κρατήσω μια απόσταση και δεν ξέρω πως. Ο πατέρας μου με πιέζει να παντρευτώ και να γνωριστούν οι οικογένειες και δεν σας κρύβω πως ντρέπομαι πολύ. Προσπαθώ να τους αποδεχτω και να τους έχω στη ζωή μου όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορώ. Μου είναι πολύ δυσκολο, με ένα τηλεφώνημα τους γίνομαι ράκος. Στήριγμα μου ο σύντροφός μου που σιωπηλά μου δίνει δύναμη. Κάποια στιγμή θα κάνουμε ένα βήμα παρακάτω στη σχέση μας αλλά φοβάμαι πολύ τους γονείς μου, εγώ πια τους έχω συνηθίσει και μπορώ εν μέρη να ανεχτώ συμπεριφορές τους. Όμως οι υπόλοιποι;