ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάσαι το καλοκαίρι του 1998, ήρθα σπίτι σου ένα βράδυ, τέλη Ιούλη νομίζω ήταν. Με περίμενες με μουσική και ένα μπουκάλι κρασί. Καθίσαμε στο μπαλκόνι, μιλήσαμε και ήπιαμε. Είχε πανσέληνο, αν θυμάμαι καλά. Το τέλειο σκηνικό για μια υπέροχη ερωτική βραδιά. Κάποια στιγμή σηκώθηκες όρθιος, σηκώθηκα και γω. Σε πλησίασα και σε φίλησα, ανταποκρίθηκες, με τράβηξες μέσα μέχρι τον καναπέ. Και κει σταμάτησες, γιατί λέει εγώ δεν ήμουν γυναίκα της μιας βραδιάς...(πόσες ανοησίες άκουσα απ’ το στόμα μου εκείνα τα χρόνια!)Τελικά κοιμήθηκα εγώ στον καναπέ και εσύ στο κρεβάτι σου. Ακόμα σε θυμάμαι με το μποξεράκι σου να διασχίζεις το χολ, για να σβήσεις το φως...Την άλλη μέρα στην πόρτα καθώς έφευγα, αν και δεν μπορούσες να κρύψεις την αναστάτωσή σου, το μόνο που βρήκες να μου πεις ήταν πως δεν σήμαινα τίποτα για σένα και πως δεν μ’αγαπούσες. Το πήρα πολύ στα σοβαρά αυτό που είπες και έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου πως ό,τι και να γινόταν, εγώ δεν θα σου ξαναέδειχνα το ενδιαφέρον μου. Τήρησα το λόγο μου. Από κει και πέρα έπρεπε εσύ να προσπαθήσεις, για να με ξανακερδίσεις μετά απ’όλα όσα είχαν γίνει. Και αυτό απαιτούσε κόπο. Εσύ όμως δεν ήσουν διατεθειμένος να κάνεις τίποτα. Γύριζες γύρω μου σαν την πεταλούδα γύρω απ' το φως, αλλά δεν έκανες ποτέ τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ, με ακούς; Διάλεξες τον εύκολο δρόμο! Πόσες ευκαιρίες σου έδωσα μετά από κείνη τη βραδιά;Οπότε πες μου τώρα τι νόημα έχει να κλαις γι’ αυτά που δεν ζήσαμε; Ποιος φταίει τελικά που δεν τα ζήσαμε; Τι έκανες εσύ, για να τα ζήσουμε; Τι έκανες για να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη μου, για να μου δείξεις τι πραγματικά ένιωθες; ΤΙΠΟΤΑ! Με αγάπησες λες, πότε όμως έκανες το παραμικρό, για να μου το δείξεις; Σε αφήνω να δώσεις την απάντηση μόνος σου!Και μη μου πεις πως δεν ήταν γραφτό και πως φταίω και γω λίγο! Έλεος πια!