2.6.2014 | 17:59
θυμηθηκα μια εξομολογηση στην οποια ισως ειχες σχολιασει
"Να σου αρεσει και να της αρεσεις και συ να εισαι ανεργος να χρωστας ενοικια,ρευμα,χρεει κτλ να τρεχεις απο το πρωι μεχρι το βράδυ για να βρεις μια δουλεια και να μην εχεις ουτε 10 ευρω στο πορτοφολι να της πεις να βγειτε για ενα καφέ και να την εχεις στην αναμονη για δυο μηνες τωρα γιατι δεν μπορεις να κανεις αλλιως.Και στο τέλος να σε περναει και για μαλακα.....πόσο ντρεπομαι θεε μου,πως εγινα ετσι εγω?..."συγγνωμη πραγματικα ΣΥΓΓΝΩΜΗ.σημερα τυχαια εμαθα οτι περνας μια παρομοια κατασταση και αν οντως αυτος ειναι ενας απ τους λογους που σε κρατανε πισω τοτε νιωθω πολυ ηλιθια..απλα να σου πω οτι οταν μοιραζεσαι με καποιον τα προβληματα σου μπορει οντως αυτα να μην λυνονται τοσο απλα αλλα η ψυχολογια σου και ο τροπος που βλεπεις τα πραγματα αλλαζει.εχεις καποιον διπλα σου και ξερεις οτι θα σε στηριξει οσο μπορει και ΧΕΣΤΗΚΕ αν τη βγαζετε και καθε μερα στο παγκακι η στο σπιτι.*ειναι τελειως διαφορετικο να δουλευεις να σου βγαινει ο πατος και να μην πληρωνεσαι ή να ψαχνεις(αλλα οντως να ψαχνεις) για δουλεια και να μην βρισκεις απο το να καθεσαι απλα και να μην κανεις τιποτα για να αλλαξεις την κατασταση στην οποια βρισκεσαι. οποτε δεν εχεις να ντρεπεσαι για τιποτα.