ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν παιδί, έκανα παρέα με ένα κορίτσι από το δίπλα σπίτι και ήμασταν πολύ δεμένοι. Παίζαμε ατελείωτες ώρες και μετά στην προ-εφηβεία ανακαλύψαμε μαζί το σώμα του έτερου φύλλου, με διάφορα αθώα και γλυκά αγγίγματα και χάιδια. Κάναμε όνειρα να παντρευτούμε στα 30. Μετά μεγαλώσαμε, πήγαμε για σπουδές σε διαφορετικές πόλεις, εξελιχθήκαμε σε εντελώς διαφορετικά άτομα. Εγώ θα μπορούσες να πεις ότι έχω αριστερές πεποιθήσεις, αυτή στις τελευταίες εκλογές ψήφισε Χρυσή Αυγή. Φέτος που κλείσαμε πια τα 30, όχι να παντρευτούμε (όπως λέγαμε σα παιδιά), αλλά ούτε στο ίδιο δωμάτιο δε μπορούμε να μείνουμε. Με αποκαλεί «άπλυτο», απλά και μόνο επειδή βγαίνω συχνά Εξάρχεια και κάνω κάμπινγκ στις διακοπές μου. Τόσο κολλημένη είναι. Αυτή συχνάζει σε κάτι απρόσωπα και άθλια μαγαζιά της παραλιακής, πάει διακοπές μόνο στη Μύκονο ή σε αντίστοιχα φασαριόζικα μέρη. Ο τρόπος ζωής/σκέψης της μου προκαλεί αηδία. Την απεχθάνομαι, με απεχθάνεται και μόνο μια καλημέρα «γρυλίζουμε» ο ένας στον άλλον αν συναντηθούμε στο δρόμο. Αναρωτιέμαι καμιά φορά όμως γιατί. Γιατί οι μεγάλοι ψάχνουν λόγους να κάνουν εχθρούς, ενώ τα παιδιά ψάχνουν λόγους να κάνουν φίλους; Εντάξει, όσο μεγαλώνουμε ανακαλύπτουμε τους εαυτούς μας και βρίσκουμε τις ενοχλητικές διαφορές με τους γύρω μας, αλλά πιο ευτυχισμένοι και αγαπημένοι δεν ήμασταν πριν βρούμε τους εαυτούς μας; Άλλωστε τους «εαυτούς» μας τους διαμορφώσαμε σύμφωνα με τα βιώματά μας, που στο καθένα είναι διαφορετικά. Όμως τις ίδιες ανάγκες δεν έχουμε όλοι τελικά; Αγάπη και ευτυχία. Τι πήγε λάθος;