ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπάω τελικά κάτι σε σένα; Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι και δε βρίσκω τίποτα πέρα από τα λόγια που μου λες. Πολλά από αυτά δεν είναι καν δικά σου. Επομένως αγαπάω όλους αυτούς; Όχι. Αγαπάω μια συνοχή ιδεών που είναι ανύπαρκτη. Τί μένει λοιπόν να αγαπήσω σε σένα; Δε συμφωνώ με τις πράξεις σου, δεν τις εγκρίνω κι όμως αντλώ μέσα από αυτές την ιδέα της αγάπης σου κι έτσι εμμέσως σου δίνω το πράσινο φως. Τελικά δεν αγαπάω τίποτα σε σένα. Δεν ξέρω τί μορφασμούς κάνεις όταν προσπαθείς να κρύψεις το γέλιο σου, δεν ξέρω πότε κατσουφιάζεις και πότε δεν πρέπει να σου μιλάω επειδή έχεις τις μαύρες σου, δεν ξέρω πώς πίνεις τον καφέ σου, αν καπνίζεις, αν βρίζεις, δεν έχω τίποτα δικό σου, ούτε μυρωδιά, ούτε εικόνα, ούτε το μπρελόκ σου στα κλειδιά μου. Δεν είσαι τίποτα δικό μου. Δεν είμαι τίποτα δικό σου. Δεν ξέρω αν μ' αγαπάς, αλλά είσαι μόνος σου σ΄αυτό. Εσύ το επέλεξες, τώρα απλώς φέρεις το βάρος μιας αγάπης που γεννήθηκε και στους δυο μας αλλά μπολιάστηκε μονομερώς. Αν μ' αγαπάς λοιπόν, σ' ευχαριστώ. Δεν έχω τί άλλο να απαντήσω.