ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
16.1.2015 | 12:35

Τι εστί αγάπη

Μια λέξη που βγαίνει σχετικά αβίαστα από τα χείλη πολλών αλλά ενίοτε πάσχει από πλευράς ουσίας. Και όχι, δεν έχω σκοπό να ασκήσω κριτική στις εκάστοτε προθέσεις κανενός και στα συναισθήματα που βιώνει. Πρόκειται για μια δήλωση βάσει προεχόντως προσωπικών εμπειριών και διαπιστώσεων. Σε αντιπαραβολή με τον έρωτα που είναι ενα συναίσθημα πηγαίο από τις ¨ανώτερες στιβάδες¨ του είναι μας, η αγάπη θεωρώ βιώνεται ως μια πληρότητα, μια γκάμα συναισθημάτων τόσο βαθιά και συνάμα σταθερά, έχοντας ως μόνο εχθρό το φόβο. Προσωπικά, δεν έχω αγαπήσει στη ζωή μου παρά μονάχα 2-3 άτομα, εξαιρουμένου του γονεϊκού συνόλου, και νιώθω εξαιρετικά τυχερή ως προς αυτό. Μια αγάπη απεριόριστη, ασυμβίβαστη, αμείωτη, χωρίς συναλλακτικές διαθέσεις, αρκούμενη απλά στην ύπαρξη του δέκτη της. Και αυτή η αγάπη δε μπορεί να εκφραστεί στην ολότητά της παρά εξόχως με πράξεις που τη γεμίζουν νόημα και ουσία. Και αν ποτέ υπήρξαν φιλόσοφοι που της εξέδωσαν μια χροιά εγωιστική, λόγω κυρίως ψυχικής ικανοποίησης του αγαπώντα, αντλούμενη από τη διάθεση παροχής προς τον αγαπώμενο, δε μπορώ παρά να το αποδώσω σε μια ενδεχομένως εσφαλμένη εκτίμηση ατυχών, αν θέλετε, περιστάσεων. Η αγάπη η αληθινή, που εύχομαι όλοι να την έχουμε βιώσει ή να βιώνουμε, δε γνωρίζει σύνορα, καταποντίζει κάθε μορφή έκφρασης εγωιστικών τάσεων, είναι αντίδοτο της μελαγχολίας που ταλανίζει τις ψυχές των περισσοτέρων από εμάς και προσδίδει στη ζωή το πολλές φορές χαμένο νόημά της. Στην υπέρτατη εικόνα της, ίσως να μοιάζει με το λαμπερό ήλιο που λούζει με το φως του κάθε άνθρωπο σε κάθε γωνιά της γης, χωρίς να κάνει διακρίσεις. Ίσως είναι εκείνη που λυτρώνει και εκμηδενίζει κάθε πρόβλημα φύσεως κοινωνικής, ψυχολογικής, οικονομικής. Εκείνη που μας ωθεί να αναγνωρίζουμε την ομορφιά της απέραντης φύσης και να αντλούμε μια αίσθηση ευτυχίας από μικρές, μοναδικές στιγμές που συχνά αγνοούμε.Ίσως πάλι να σας φανεί μια ακραία μορφή ρομαντισμού, εναπόκειται βέβαια στην κρίση του καθένα ορμώμενη από βιώματα ποικίλα και τελικά στην ιδιοσυγκρασία του. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως...άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
 
 
 
 
Scroll to top icon