ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξερω γιατι γραφω αυτη την στιγμη εδω ..η περιοδος που βιωνω ειναι η πιο αβασταχτα τραγικη περιοδος της μεχρι τωρα ζωης μου..αισθανομαι ενοχες που το λεω αυτο και κυριως που το βιωνω γιατι εχω πληρη επιγνωση της τραγικης πραγματικοτητας αλλων συνανθρωπων μου με ουσιαστικα και δυσεπιλυτα προβληματα ομως απλα δεν ειμαι καλα.τελος.εχω χασει καθε αυτοεκτιμηση και εχω παραιτηθει απο την ιδια την καθημερινοτητα μου.δεν εχω ουσιαστικα προβληματα ομως παω να σηκωθω και δεν μπορω.γιατι παντα λεω απο αυριο συγκεντρωσου..ημουν μια κοπελα γεματη τσαμπουκα και ειλικρινια ελεγα παντα την γνωμη μου με παρρησια εβγαινα πολυ διαβαζα πολυ εκανα χρονια χορο πρωτοστατουσα σε καθετι που με ενδιεφερε και τωρα απλα τρωω καπνιζω δεν θελω να βγαινω απ το σπιτι(οταν βγαινω σιγουρα θα γινω λιωμα) ουτε να βλεπω τους φιλους μου οι οποιοι εχουν ανησυχησει πολυ...και γενικα κανω τα παντα για να καταστρεψω ολλα αυτα που με κοπο εχτισα..την προσωπικοτητα μου δηλαδη...εχω παραιτησει την σχολη μου που τοσο πολυ γουσταρα αποκρουω καθε ερωτικη προσεγγιση με ασχημο τροπο συνεπως δεν εχω αγορι πραγμα που μου κοστιζει οχι σαν γεγονος τοσο οσο γιατι μου πρηζει το συκωτι ο περιγυρος μου επειδη ειμαι τοσο εμφανισιμη κοπελα και ειμαι μονη δεν θελω να μιλαω στα τηλεφωνα με κανεναν και γενικα τρωω τα λεφτα των γονιων μου...οι οποιοι εχουν ανησυχησει επισης με τη μεταλλαξη που εχω παθει.που πηγε ο παλιος ο εαυτος μου?αν ενα πραγμα σιχαινομουν στην ζωη μου ηταν η μιζερια την οποια εχω υιοθετησει πληρως σαν σταση ζωης...το χειροτερο απο ολα ειναι οτι προσπαθω να το παιξω ανετιλα και δεν μοιραζομαι τιποτα με κανενα και λεω ψεμματα στον εαυτο μου...απλα με σιχαινομαι θελω πισω τον ανθρωπο που αγωνιζοταν καθε μερα και που δεν μασαγε με τιποτα...εχω γινει ενας λαπας..αλλα μαλλον εχω βολευτει τελικα στην αυτολυπηση γιατι ετσι δεν εχω ουτε εγω ουτε οι αλλοι απαιτησεις απο μενα...