ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εργάζομαι στη γραμματεία δημόσιας υπηρεσίας. Μέσα στα καθήκοντά μου είναι και εκείνα της τηλεφωνήτριας. Πολλές φορές λοιπόν με παίρνουν και μου ζητάνε τηλέφωνα άλλων τμημάτων της υπηρεσίας στην οποία εργάζομαι. Έτσι και σήμερα. Πήρε ένας κύριος, πολύ ευγενέστατος μπορώ να πω. Αντί όμως να του δώσω το τηλέφωνο από το τμήμα που ζήταγε, εγώ του έδωσα το σταθερό του σπιτιού μου. Όταν κατάλαβα τι έκανα, ήταν αργά. Ευτυχώς ο άνθρωπος ξανατηλεφώνησε κάποια στιγμή να μου παραπονεθεί ότι το τηλέφωνο που του έδωσα δεν απαντούσε. Του ζήτησα συγνώμη, επανόρθωσα και τέλειωσε εκεί η ιστορία. Και δεν είναι το λάθος τηλέφωνο που του έδωσα (ευτυχώς δεν έμαθε ότι ήταν του σπιτιού μου) είναι ότι γενικά δεν συγχωρώ λάθη στη δουλειά μου. Και ακόμα πιο γενικά, τον τελευταίο καιρό δεν πάω καλά. Και το ακόμα χειρότερο, ότι κανείς δεν με πιστεύει. Μερικοί δεν μπορούν να δεχτούν πως ένας άνθρωπος που καταφέρνει να βγαίνει αλώβητος από τις όποιες αντιξοότητες, μπορεί να κλατάρει τελικά κάποια στιγμή.Δεν ξέρω γιατί τα γράφω, ούτε τι περιμένω να ακούσω από εσάς. Είναι απλώς ένα ξέσπασμα. Έχω κουραστεί να είμαι η χαρά της ζωής για όλους, θέλω να μπορέσουν να καταλάβουν όλοι ότι ναι, για μια φορά κι εγώ έχω λυγίσει.