ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένα από τα κυριότερα προβλήματα αυτής της ηλικίας (των 20) να μην έχεις φίλους. Πραγματικούς. Η και γενικά γνωστούς. Είμαι ουσιαστικά μόνη μου στην Αθήνα χωρίς κανέναν...Εντάξει έχω και την αδερφή μου αλλά πόσο πια με την αδερφή μου; Εμένα γιατί κανείς δεν με κάνει παρέα; Δεν είμαι κακός χαρακτήρας...Αλλά κανείς δεν θέλει να με γνωρίσει, να βγει μαζί μου, τέλος πάντων να κάνει οτιδήποτε μαζί μου. Μόνο για σημειώσεις και δημόσιες σχέσεις στη σχολή καλή είμαι; Πάντα έτσι. Ο καθένας έπαιρνε ό,τι ήθελε και μετά έφευγε. Είχα και μια "φίλη" που δεν ξέρω τι παίχτηκε/τι πρόβλημα είχε, δε μου είπε ποτέ, και με έκανε πέρα. Έτσι απλά. Όπως κι όλος ο περίγυρός της. Και έμεινα ξανά μόνη. Αλλά έτσι είναι όταν εσύ έχεις δεδομένα και στρωμένα τα πάντα δεν σε νοιάζει για τον άλλον. Πόσο πια αισιοδοξία και πόσο πια μέσα στο σπίτι και facebook; Να βλέπω όλα αυτά που θα μπορούσα (και έχω όρεξη) να κάνω από όλους τους άλλους και κατά βάθος να μην μπορώ τίποτα να κάνω; Και σπαταλάω όλη τη δημιουργική ηλικία μου στο σπίτι με υπολογιστή και τηλεόραση. Πώς να κινηθώ που κανείς δε θέλει άλλους ανθρώπους στην παρέα του και στη ζωή του; Νομίζω, δηλαδή σίγουρα υπάρχουν σημαντικότερα προβλήματα αλλά για μένα αυτό είναι το δικό μου. Ειλικρινά δε ξέρω τι να κάνω. Το μόνο που θα ήθελα είναι μερικούς ανθρώπους να ενδιαφερθούν να με γνωρίσουν και να περνάμε καλά. Καλό καλοκαίρι.