ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι κάνεις, όταν φτάνει η ώρα και μεσήλικη πια καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος σου τελείωσε. Οι αγάπες ήλθαν και παρήλθαν,ή μάλλον έφυγες γιατί φοβήθηκες τη στιγμή που θα έφευγαν αυτοί. Ήσουν όμορφη και τους αγαπούσες αλλά πόσο καιρό θα τους κρατούσες κοντά σου όταν θα κουράζονταν από τη θλίψη τα κλάματά σου, το ανεξέλεγκτο στρες. Δεν είχες ψύχωση, όλοι οι ψυχοθεραπευτές σου έλεγαν μια αγχώδη διαταραχή έχεις γιατί είσαι ευαίσθητη,δεν μπορείς να πεις όχι, γιατί έχεις το σύνδρομο του καλου παιδιού που όλους θα τους ευχαριστήσει και αν τρώει σφαλιάρες θα θυμώσει απο μέσα του, θα κλάψει τη νύχτα στο μαξιλάρι του και την άλλη μέρα πάλι εκεί στην αρένα με τα θηρία. Και να πεί κανείς ότι δεν προσπάθησες-τακτική στο ραντεβού σου για ψυχοθεραπεία, τα φάρμακά σου κάθε πρωί ανελλιπώς και σιγά σιγά άρχισες να βρίσκεις όλο και καλύτερη δουλειά , να βγάζεις όλο και περισσότερα λεφτά , να γίνεσαι πιο λαμπερή να σε θαυμάζουν -αλοίμονο- για τη δυναμικότητα σου, αλλά στο σπίτι σου όταν έκλεινε η πόρτα πάλι έκλαιγες , ήσουν λυπημένη και άφηνες το stress που προσπαθούσες να κρύψεις όλη την ημέρα να σε κατακλύσει. Μα ήταν εξουθενωτικό να διατηρείς ένα προσωπείο και ταυτόχρονα να δουλεύεις σκληρά , πέντε και δέκα φορές πιο σκληρά από τους άλλους γιατί έπρεπε να υπερκεράσεις και την επίδραση των φαρμάκων που θόλωναν το μυαλό σου.Και να το βλέπεις ότι μέρα -τη μέρα φθάνεις σε εκείνο το σημείο που δεν θα αντέξεις πιά. Ο σύντροφος που διάλεξες, γιατί δεν είχε πολλές απαιτήσεις και είχε τον τρόπο του να υπομένει τα κλάματα και τα άγχη σου, σε βαρέθηκε. Δεν σε έχει πλέον και τόσο μεγάλη ανάγκη. Σε 2 χρόνια θα βγεί στη σύνταξη -της πείνας, των τρακοσίων ευρώ-αλλά δεν δημιούργησε υποχρεώσεις,ούτε εσύ τον πίεσες. Του εξασφάλισες τα προς το ζήν όταν η κρίση τον άφησε άνεργο, για να βγαίνεις το Σαββατοκύριακο μαζί του, για να σε πηγαίνει σινεμά και για καφέ. Και γιατί ήταν δειλός. Αυτός δεν το ήξερε, εσύ όμως ήξερες πολύ καλά πια ψυχολογία. Εξάλλου αυτό ήταν το πεδίο σου. Σιγά μη και δε μπορούσες να ξεχωρίσεις τη δειλία, την ατολμία, όσο και αν σου έκανε τον καμπόσο. Και τα χρόνια πέρασαν. Τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δοκίμαζες όλους τους συνδυασμούς φαρμάκων μα κανένας δεν μπορούσε να σε βοήσει στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και στην αυξημένη πίεση. Και είπες θα τα παρατήσω.Με τις ευλογίες του ψυχοθεραπευτή σου που έβλεπε μέρα με τη μέρα να καίγεσαι. Και να αρχίζεις πάλι από την αρχή.Και τώρα πια να ΄χεις δυναμώσει αρκετά για να μη σε νοιάζουν τα σχόλια των γονιών σου και του σογιού σου, ότι πως θα τα βγάλεις πέρα τώρα- τα ίδια έλεγαν κάθε φορά που δοκίμαζες κάτι καινούριο - και μετά τα μάσαγαν.Τώρα πιθανόν θα βγούν αληθινοί, αλλά δε νοιάζει , σε νοιάζει που ο σύντροφός σου σε βαρέθηκε αλλά δε θα φύγει ακόμη-πρέπει να βγεί εκείνη η σύνταξη- και εσύ έπαψες να λάμπεις πια, όσοι ξέρουν και βλέπουν τη θλίψησου, σου λένε, μη στενοχωριέσαι δεν είσαι η πρώτη ή η τελευταία που θα ζήσει συμβατικά ή θα ζήσει μόνη,σαρανταπεντάρισες πιά. Αλλά δεν μπορείς να το χωνέψεις , πάς τακτικά στην ψυχοθεραπεία σου, παίρνεις τα φάρμακά σου, φοράς το προσωπείο σου και το πολύ πολύ να βγείς για ένα καφέ το μεσημέρι, (πως θα πας μόνη σου στο μπάρ για ποτό όταν δεν το έχεις κάνει ποτέ;) και κάθε βράδυ κλαίς στο μαξιλάρι σου.