ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ο Γ. και νιώθω πολύ μόνος. Είμαι κοντά στα 17 και θέλω να φύγω από την παρέα που είμαι. Τώρα είμαι 2α λυκείου και τα παιδιά τα γνωρίζω από το δημοτικό. Ήταν και άλλα άτομα μέσα αλλά ευτυχώς/δυστυχώς; δεν είναι στην παρέα. Μου φέρθηκαν αρκετά άσχημα και αυτό με έχει κάνει να είμαι πιο κλειστός και να μην ανοίγομαι εύκολα σε άλλους! Όταν το προηγουμενο καλοκαιρι (σταματω να βαζω τονους γιατι βαρεθηκα :/) εφυγαν ενιωσα ανακουφισμενος γιατι πλεον εγω θα οριζα τη ζωη μου και οχι αυτοι... Στην αρχη ολα εμοιαζαν ιδανικα! Περνουσαμε καλα,γελαγαμε αλλα μετα μπηκαν τα γκομενικα των κοριτσιων στη μεση(η παρεα ειναι 4 κοριτσια,2 αγορια) και εγω λιγο σπαστηκα γιατι εβαζαν πανω απο εμας αυτους που ηθελαν. Το καταλαβαινα πως θελουν και αυτες να εχουν καποια σχεση αλλα δεν υπολογιζαν εμας και στο τελος αποδειχθηκε πως για τα ατομα που ηθελαν βγηκαν πολυ λιγοι και μαλακες. Και εγω ηθελα καποια αλλα δεν την εβαλα πανω απο την παρεα γιατι τους θεωρουσα πολυ σημαντικους.. Αργοτερα ο Ν. το αλλο αγορι που ημασταν πιο κοντα σε σχεση με τις αλλες(ιδια ταξη στο σχολειο) βρηκε αλλους φιλους. Στην αρχη, εμενα δεν με πειραξε καθολου γιατι σκεφτηκα πως ολοι εχουμε το δικαιωμα να εχουμε και αλλους φιλους. Ομως, αυτος το παρατραβηξε.. Δεν μου εδινε σημασια, εγινε τερμα αδιαφορος και φεροταν ασχημα. Εγω περασα μια δυσκολη φαση λογω αυτων των γεγονοτων συν του οτι εδωσα πολλη αξια σε ατομα που δεν επρεπε. Του μιλησα και ειπα να του δωσω μια 2η ευκαιρια. Του ειπα τι με ενοχλει( αυτος δεν ειχε καταλαβει τιποτα ενω του το εδειχνα) και πιστεψα οτι θα διορθωσει καποια πραγματα. Ηρθε Πασχα και εφυγα για διακοπες.. Οταν ηρθα τα ιδια Παντελη μου τα ιδια Παντελακη μου. Δεν αλλαξε καθολου η συμπεριφορα του και εγω σκεφτομαι σοβαρα το ενδεχομενο να φυγω.. Αλλα δεν εχω καπου να στηριχτω. Ειναι δυσκολο πλεον να μπω σε μια παρεα και αν μπω καπου θα εχω φορτωθει και δεν το θελω! Το να τα βρω ξανα μαζι του αποκλειεται!! Δεν προκειται να ξανασυμβιβαστω και να αδικησω τον εαυτο μου. Φταιω εγω καπου;;;;