ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες μέρες μ'έχει πιάσει κάτι σαν απολογισμός ζωής. Κλείνω σε λίγο τα 27, στην ουσία δεν έχω δουλέψει (μόνο για λίγο διάστημα εδώ κι εκεί). Δεν έχω βρει ούτε κατά διάνοια τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Τουλάχιστον είμαι οικονόμα και κατάφερα να μην ζητάω από τους γονείς μου κι ας μένω μαζί τους (δεν ξέρω άνθρωπο πια να ζει εντελώς μόνος του και δεν το λέω ως δικαιολογία - ή μένουν με σύντροφο ή τσοντάρουν οι γονείς). Νιώθω άσχημα γιατί βλέπω πια παιδιά από 17 χρόνων να δουλεύουν και να αποκτούν εμπειρίες. Εγώ αντιθέτως σπούδαζα, πήρα τις γνώσεις που έπρεπε να πάρω (δεν μετανιώνω γι' αυτές), αλλά τώρα είμαι -sorry για την φρασεολογία- με το πουλί στο χέρι. Δεν βρίσκω τίποτα που να αντιστοιχεί σε επίπεδο πτυχίου, μόνο πωλήτριες και καφέ και λάντζες. ΔΕΝ σνομπάρω αυτές τις δουλειές, όμως κι εγώ έκανα κόπο να τελειώσω την σχολή μου... Αλλά νομίζω ότι το βαθύτερο πρόβλημα είναι αυτό που σας έγραψα στην αρχή: δεν ξέρω πού μου πάνε τα τέσσερα, δεν ξέρω από πού ν'αρχίσω, τι να κάνω που να μου αρέσει πραγματικά και το βασικότερο; Δεν έχω στόχους. Κατά βάθος τίποτα δεν έχει νόημα για μένα. Τέσπα, αυτά ήθελα να σας γράψω μικροί και μικρές φίλοι / ες των εξομολογήσεων.