ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεγαλωνουμε με στερεοτυπα. Δεν ειμαι εγω εδω για να σας το πω. Καλως ή κακως ζουμε με αυτες τις κοινωνικες αξιες. Ειμαι δημοσιογραφος και λατρευω αυτο που επελεξα να κανω. Που ψαχνεις για την ειδηση,που διαβαζεις για να μαθεις,που μιλας και γουσταρεις που εχεις γνωσεις για σενα και για το αρχειο του μυαλου σου. Που η σχολη ποτε δεν ηταν σαν το σχολειο,που μαθαινες υποχρεωτικα την φυσικη και τα θρησκευτικα γιατι δεκα νοματαιοι το αποφασισαν στα γραφεια τους στα πανεμορφα νεοκτιστα ή παλαιοδιατηρημενα Υπουργεια.Δεν μπορω να πω πως ξυπνησα απλα μια μερα ομοφυλοφιλη. Ειχα πολλα μικρα κομματια στην παιδικη μου ηλικια που οταν αρχιζα να καταλαβαινω γυρω στα 12,τα κομματια εγιναν παζλ και καπου στο λυκειο το παζλ εγινε ποστερ και το ποστερ εγινε αφισα σαν αυτες στην Ιερα Οδο.Καποτε πιστευα πως επειδη ημουν διαφορετικη και ηταν το μονο που ενιωθα απο μικρη με μεγαλη διαφορα απο αλλα συναισθηματα μου,επρεπε να κρυφτω. Επρεπε να με θαψω καπου γιατι δεν ηξερα τι ειναι αυτο που ενιωθα. Δεν ηξερα γιατι πονουσε τοσο πολυ οταν μου μιλουσε ασχημα εκεινη η κοπελα που για χαρη εκλεβα μαστιχες απο το κυλικειο. Δεν ηξερα και με φοβιζε πως αν και μικρη,αν και κοντη,πηγαινα και εβγαζα γλωσσα οταν ενας απο τους τοσους "Γιωργακηδες", που εχουμε ολοι καρφιτσωμενους στα παιδικα μυαλα μας, φωναζε στην καθε συμμαθητρια μου. Δεν ημουν αγοροκοριτσο, ουτε ντυνομουν αθλητικα ποτε και ειχα μακρυα μαλλια με χρωματιστα κοκκαλακια. Επαιζα με τις κουκλες μου μα αργοτερα καταλαβα πως δεν ειχα ποτε αντρες να τις ζευγαρωσω.Δεν τα πηγαινα καλα με τους αντρες,ουτε εχω κανει πολλες σχεσεις με αντρες. Μια για την ακριβεια. Δεν ευχαριστιομουν με τιποτα. Σε κανεναν τομεα. Ενιωθα μιση καθε φορα που γυρνουσα σπιτι και αναρωτιομουν τι εφταιγε. Καθε φορα που ξαπλωνα παλευα με μενα και με μαλωνα που σε καποια φαση σκεφτομουν να ξανα ανοιξω την "υποθεση" μου. Πολυ NCIS απο τοτε!Σαστισα που ενιωθα πως ειναι τοσο ηλιθιο αυτο που κανω,νευριασα που δεν εκανα αυτο που ενιωθα,που δεν ημουν ευτυχισμενη και τσακωθηκα με μενα και δεν μου μιλουσα για μερες.Μεχρι που ξεπροβαλλαν στον δρομο μου δυο ματια πρασινα και κατι μπουκλες καστανοξανθες με ταση να χρυσαφιζουν στον ηλιο..Τοτε καταλαβα τι περιμενα ενδομιχα. Αυτο. Εκεινη.Την ειδα να πεταγεται πανω στο ποδηλατο της, ηταν 16 και τοσο αθωα τοτε, λαμπανε τα ματια της και απλα εκανε να λαμπουν και τα παντα γυρω μου απλα με ενα ανοιγοκλειμμα.Γνωριζομασταν. Πολυ καλα. Την ειχα ερωτευτει απο την πρωτη στιγμη που ειδα το ονομα της να φιγουραρει στο προφιλ της κοινης μας φιλης. Δεν εκανα καμια κινηση εγω,ουτε εκεινη ιδιαιτερα. Ειναι απο αυτα τα πραγματα που κατι μικρα μικρα τερατακια σε μεγεθος τσεπης,που σου πλεκουν τη μοιρα και σου δαμαζουν τη ζωη και απλα μια μερα ξυπνας και τα εχεις ολα στα ποδια σου και δεν καταλαβες πως εγιναν και δεν εχεις καταλαβει ποτε εγιναν μα το μονο που σε ενδιαφερει ειναι πως η ταμπελα ολο αυτου αναβοσβηνει τοσο πολυ για να το προσεξεις που κουραστηκε και αυτο το ιδιο να φωναζει πως ειναι μοναδικο.Ενιωσα την παιδικοτητα να ρεει μεσα μου οταν την φιλησα για πρωτη φορα. Κατεβηκα να την βρω για μια μερα. Ο μπαμπας καρκινοπαθης, η μαμα τρελαμενη και η μικροτερη αδερφη μου απλα πολυ μικρη. Ειχα πολλαπολους ρολους στην οικογενεια και καθε φορα που εφευγα απο το σπιτι, ακουμπουσα στο πλατυσκαλο την κοκκινη μου μυτη και ελεγα "Show time it's over" και εκλαιγα βουβα μα ενιωθα πως κουφαινα ολη την γειτονια. Ηταν η ανασα μου, ο λογος για να συνεχιζω να παλευω για ολους οσους αγαπαω. Ηταν ξεκαθαρα ο λογος που δεν τραλαθηκα, που δεν τα παρατησα, που δεν επαψα να γελαω. Ηταν ο ηλιος σε ολο μου το συννεφοκαμα. Και αναμεσα στα συννεφα ηταν παντα το πιο γλυκο και το πιο λευκο.Ηταν μακρυα,σε νησι. Και εγω επανω στα βορεια. Δεν βρισκομασταν τοσο συχνα μα εκανα ο,τι μπορουσα και ο,τι μαζευα πηγαινε εκει. Κατεβαινα απλα για να την μυρισω. Να ρουφηξω την παιδικοτητα που εμενα μου στερηθηκε απο μικρη και να την ακουσω να γελαει επειδη ειμαι σκουντουφλω και πεφτω παντου.Καθομουν δυο μερες..τρεις μερες..και εφευγα πισω. Το κενο που αφηνεται αθελα σου μεσα σου,το κενο που δεν επελεξες ποτε να φιλοξενησεις,το κενο που μετοικει στην ψυχη σου επειδη νιωθει αδεια,επειδη δεν εχεις τιποτα που να σε κανει να αναπνεεις σωστα,αυτο το γαμωκενο..αυτο..δεν μπορει κανεις..μα κανεις..να στο επουλωσει.Την εχασα. Καταφεραμε μαζι δυομιση χρονια μα την εχασα.Δεν σκοπευω να αρχισω να γραφω τεραστιες αραδες για το οτι μου λειπει πολυ η αγαπη μου και πως πρεπει να την φερω πισω και γιατι μου το κανε αυτο και ολες αυτε τις φανταχτερες υπερβολες που σκεφτεται,λεει και γραφει ο ανθρωπος απο τον απειρο πονο του.Φυσικα και μου λειπει. Και θα μου λειπει. Εχει περασει σχεδον ενας χρονος. Και μου λειπει σαν να χωρισαμε εχθες. Την αγαπαω οσο δεν εχω αγαπησει και δεν ξερω αν σκοπευω να αγαπησω ετσι ξανα. Το ξερω πως θα πουλουσα την ψυχη μου στο γεροδιαολο για τα ματια της και μονο. Πως θα εκλεινα τα ματια ανα πασα στιγμη οπου και να ημουν για να ακουγα εστω ενα ματσο δευτερολεπτα το γελιο της.Ειναι με αλλη γυναικα τωρα και την ηξερα. Ειναι απο αυτες τις υπεροχες ψυχες που σου πιανουν το χερι και σου λενε "Αυτος ο ερωτας.. με συγκινει. Σας ζηλευω τοσο. Εχετε αυτο που ισως εμεις δεν θα εχουμε ποτε." Και δακρυσε οντως..Την ειδα,το αστειο ειναι πως της σκουπισα το προσωπο.Ναι αυτος ο ανθρωπος ειναι με τον ανθρωπο μου πλεον. Δεν εμαθα το χρονικο της σχεσης τους και δεν ρωτησα. Εκλαψα μονο γιατι σκεφτηκα την αγαπη μου σε αλλης τα χερια. Σκεφτηκα το προσωπο της ντυμενο με ηδονη και παθος και εκλεισα τα αυτια μου γιατι ενιωσα πως ακουγα τις κραυγες της. Πηγα στο μπανιο και εκανα εμετο, ανακατευτηκα και μετα σηκωθηκα και πλυθηκα και με κοιταξα στον καθρεφτη και πονεσα για μενα. Ειδα το βαθος των ματιων μου να βαθαινει πιο πολυ. Και πονεσα παλι.Ειναι ατιμο πραγμα η γυναικα. Το μυαλο της τοσο περιπλοκο,τοσο ερωτευσιμο και τοσο υποψηφιο για δολοφονια.Ειδα τι συμβαινει στην Ρωσια και ενιωσα οργη. Οργη και απογνωση. Φοβο για το μελλον και νευρο για την υπερασπιση της διαφορετικοτητας. Παντα ημουν πρεσβευτης σε αυτον τον "κλαδο". Απο μικρη. Και θα παλεψω γι'αυτο ακομα αν ματωσει η μυτη μου καποτε ακομη και αν με κανουν να νιωσω σκουπιδι επειδη αγαπησα γυναικα. Επειδη προσπαθησα να γινω ευτυχισμενη και να τα εχω καλα με μενα. Επειδη δεν θελω να παντρευτω και να γινω νοικοκυρα με τρια κουτσουβελα. Επειδη θελω να ζησω την ζωη μου με παθος,με λαθος,με πονο,με απωλεια. Με απουσια,με παρουσια,με λουλουδια,με ενα υπεροχο ζεστο καφε το ξημερωμα. Με μουσικη και ερωτα,με ομορφες καλημερες και αχρηστους τσακωμους που δινουν ανασα.Με το δικαιωμα να ειμαι ανθρωπος. Με το δικαιωμα να ζω. Με το δικαιωμα να νιωθω,σε μια κοινωνια ανιωθων.Πεχλιβανισσα