ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"Θες να πάμε για ένα καφέ;" "Ασφαλώς", απάντησα και ξεκινήσαμε από την σχολή να πάμε στο στέκι. Στον δρόμο δεν μίλαγε, στο φανάρι που περιμέναμε να περάσουμε απέναντι, παίρνει μια ανάσα και μου λεει"Παίζει να είσαι ελεύθερος για να κάνουμε καμία κίνηση;""Όχι, της απαντάω, αλλά γι αυτό που μου είπες θα σου δώσω ένα φιλάκι " και γυρίζω και την φιλώ στο μάγουλο.Σκοτείνιασε λίγο και μου απαντά "Καλά,τουλάχιστον να πιούμε εκείνο τον καφέ" έχοντας με πιάσει από το μπράτσο. Έβλεπα ώρες πίσω από τα αναμμένα τσιγάρα της, το χαμόγελο της και τα άσχετα λόγια την θλίψη της στις πανέμορφες πελώριες ματάρες της. Την γνώριζα τόσο άγριο χαρακτήρα, τόσο απότομη, τόσο υπερήφανη, που αναρωτιόμουν πως είχε βρει την δύναμη να μου ξεστομίσει την πρόταση. Κι ένιωθα τόσο θαυμασμό για το ότι με ανεχόταν . Με ανεχόταν η καρδιά της να στέκομαι απέναντι της ως άρνηση . Και φρόντιζα να γίνομαι όλο και πιο διάφανος, να μην πέσει καμιά σκιά στο βλέμμα της, να μην προσποιηθώ ούτε μια στιγμή πως μπορεί να "λυπάμαι" και να ζητάω "συγνώμη" γι αυτό που της είπα πριν. Γιατί είπα την αλήθεια, κι αυτό το φιλί στο μάγουλο είχε πιο πολύ αγάπη απ' τα φιλιά που έδινα σ ένα νεκρό έρωτα που με εμπόδισαν να πω το "ναι".Με το τέλος της σχολής χαθήκαμε. Μέσα στο εξάμηνο έμαθα ότι πέθανε από καρκίνο. Και δεν ήξερα τίποτα. Να είσαι καλά Β εκεί που είσαι...Είμαι άσχημος. Το γνωρίζω. Αλλά δεν με απασχόλησε ποτέ το θέμα. Και τις σχέσεις μου είχα, και τους έρωτες μου, δεν έχω απωθημένα.Ποτέ δεν σκέφτηκα αν αρέσω προτού προσεγγίσω μια γυναίκα. Αυτό είναι δική της κρίση και δικαίωμα. Άνοιγα το στόμα μου κι έλεγα ότι έβλεπα σ αυτή, ότι μου άρεσαν και ότι ένιωθα γι αυτά. Κι επειδή ποτέ στην ζωή μου δεν είδα άσχημο άνθρωπο, αυτά που πρόσεχα ήταν συνήθως τα κρυμμένα της, τα ανέγγιχτα. Ήθελα πάντα να βλέπω την έκπληξη για όσα άκουγε. Για ένα πράγμα μόνο έτρεμα: να μην πιέζω και να μην ενοχλώ. Να είμαι διάφανος. Όσο χρειάζεται για να δει από μέσα μου την ζωή όπως μπορούσε να την ζήσει μαζί μου. Είτε με διάλεγε, είτε με απέρριπτε, έδινα χώρο να είναι ότι ήθελε και μπορούσε στην ζωή μου.Δεν έπαιζα και δεν απαιτούσα ποτέ ρόλους, δεν ανέβηκα ποτέ σε κανένα βάθρο, μπορεί να πόνεσα και το τέρας μέσα μου να με έκανε εχθρό, αλλά πάντα συγχωρούσα κι αν έχω μία άγκυρα να σέρνω και να με σκαλώνει, είναι να με βλέπουν ως άνθρωπο, ως σύνολο. Δεν ήμουν ποτέ μόνο εραστής, μόνο φίλος, μόνο γνωστός, μόνο συνάδελφος, μόνο...Λοιπόν,Δεν είμαι όσα έχω ανάγκη, κι αν σου είπα την ανάγκη μου, μην πιστέψεις πως την κουβαλάω σημαία μου, πίστεψε ότι είμαι άνθρωπος, απλά ένας άνθρωπος που κάνω σωστά όσα λίγα γνωρίζω κι ας κάνω όλα τα άλλα λάθος, που είμαι τρελός και φαίνεται από τα παράξενα μου, που ο δρόμος που έχω διαλέξει με σπρώχνει σε κάθε βήμα στην απομόνωση από ανάγκη αλλά ποτέ, ποτέ δεν είδα κανέναν ως άσχημο.Μόνο κάθε φορά που το σώμα μου με λυγίζει, τότε τους χωρίζω όλους σε άσχημους και όμορφους και η σκιά μου με τυφλώνει και τίποτα δεν με σώζει στην κατρακύλα, παρά μόνο αν φέρω στην μνήμη την ασχήμια μου που σβήνει κάθε δίψα και πείνα, κάθε ανάγκη, και ευχαριστήσω τον Θεό γι αυτή την λύτρωση. Και λέω είμαι άνθρωπος κι αυτό είναι πάνω απ όλα, αυτό είναι που θέλω να βλέπεις. Ότι είμαι άνθρωπος και καμιά φορά όταν ενθουσιάζομαι ξεχνώ σε τούτο τον κόσμο των όμορφων εικόνων πως είμαι άσχημος!Πάντα μπορούμε να δώσουμε το μπράτσο μας και να πιούμε "εκείνο τον καφέ", όσο και να πονάνε τα λόγια, όσο και αν το κάνουμε πάνω στα ερείπια της ανάγκης μας. Όσο και να είμαστε σε δύσκολη θέση, όσο και να αισθανόμαστε άβολα. Πάντα μπορούμε, αν είμαστε πάντα άνθρωποι.Αυτό με δίδαξε η Β. Αυτό έπραττα.Και ξέρεις, η Β όταν της είπα το "όχι" ταράχθηκε, λύγισε, και αρπάχτηκε από το μπράτσο μου μην σωριαστεί. Και τότε της έδωσα το φιλί στο μάγουλο. Και βρήκε την υπερηφάνεια της για εκείνο τον καφέ.Αφιερωμένο σε μάτια παγιδευμένα στις όμορφες εικόνες. Σε ψυχές που απεχθάνονται τ άσχημα και στα άβολα δυσφορούν. Μα που θα νικήσουν γιατί θέλουν και αποζητούν την αληθινή αγάπη, ας ξέρουν λίγα γι αυτήν.Επειδή έμπαινες στο lifo, το έγραψα εδώ, αφιερωμένο και σε σένα.Που ο κόσμος σε συνήθισε να ζεις για την εικόνα, ενώ είσαι μια υπέροχη ψυχή.Που η εικόνα ήταν πιο ισχυρή από την ανάγκη που βρισκόμουνα. Που έπρεπε να ήταν όμορφη η εικόνα μου ώστε να ισχύσουν οι υποσχέσεις. Μα όμως ήμουν άσχημος! Αυτό είπα, όταν σκέφτηκα πως θα είχες την ευγένεια να απλώσεις το χέρι σου για να διαψευστεί αυτό που ένιωσα.Και η ανάγκη μου δεν είχε σχέση με έρωτα! Ηταν κάτι πιο απλό και πεζό, αλλά σημαντικό για την κατάσταση μου. Και απλά εξαφανίστηκες!Δεν ξέρω αν από θαύμα θα το διαβάσεις. Όμως το ξέρω πως η καρδιά σου έχει τόσο δυνατή φωτιά αγάπης μέσα σου, που με τον καιρό θα κάψει τα πάντα και θα η καλοσύνη σου θα φωτίσει και τον δικό σου κόσμο.