ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα εφηβικά μου χρόνια δεν "τα είχα" με πάρα πολλά κορίτσια. Δεν είμαι και ο πιο όμορφος. Ενώ λοιπόν έκανα σχέσεις, μια την είχα ερωτευθεί πραγματικά. Με πολύ κόπο τότε, κατάφερα να την προσεγγίσω και να γνωριστούμε καλύτερα... να μην τα πολυλογώ στο τέλος "τα φτιάξαμε" και ήμουν πανευτυχής. Για πρώτη φορά στην ζωή μου έτρεμα δίπλα σε κοπέλα, μόνο που με έπαιρνε αγκαλιά τρελενόμουν. Θυμάμαι τότε ήθελα πολύ να την φιλήσω αλλά ποτέ δεν μου έβγαινε, όποτε πήγαινα να κάνω το βήμα, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από τους δυνατούς χτύπους και έτσι σταματούσα... Περνούσε ο καιρός, και λογικά αυτή θα είχε φάει το ξενέρομα της ζωής της ενώ εγώ στην ίδια κατάσταση. Ώσπου μια μέρα λέω ή τώρα ή ποτέ, της έδωσα ένα πεταχτό και κόντεψα να λιποθυμήσω... Την επόμενη μέρα, τσακωθήκαμε και χωρίσαμε. Ήταν αρκετά ξαφνικό και μου στοίχισε. Από τότε και μετά όποτε την έβλεπα στο δρόμο η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά όσο όταν πήγαινα να την φιλήσω... Έχουν περάσει χρόνια από τότε, σπουδάζω και έτσι άλλαξα περιοχή οπότε δεν την βλέπω πια. Σήμερα, όπως περνούσα τον δρόμο ήταν μια κοπέλα που της έμοιαζε απίστευτα... και εμφάνισα πάλι τα ίδια συμπτώματα. Τι μου συμβαίνει; Σχεδόν την είχα ξεχάσει, είχα διάφορες σχέσεις μετά από αυτήν, μα πώς είναι δυνατών μετά από τόσα χρόνια να παθαίνω ακριβώς το ίδιο πράγμα; Ίσως τελικά να την αγαπούσα πολύ περισσότερο από ότι είχα φανταστεί...