ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή έχω ένα χαρακτηριστικό ελάττωμα στη σχέση μου με τους γονείς μου. Όσες φορές δημιουργούνται εντάσεις ποτέ δεν ξεσπάω. Εκείνοι και ειδικά η μάνα μου, μπορεί να μιλάνε και να μιλάνε και εγώ απλά μένω απαθής και ούτε απαντάω ούτε τους κοιτάω στα μάτια ενώ μπορεί να καθόμαστε αντικρυστά. Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Λες και δε νιώθω τίποτα εκείνες τις ώρες και το μυαλό μου κλειδώνει. Με παρακαλάνε να πω κάτι, τί σκέφτομαι αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Η μόνη μου αντίδραση σε όλο αυτό είναι η ευσυγκινησία που κάποιες φορές εκφράζεται κι άλλες φορές την καταπνίγω. Δεν ξέρω αν έχω κάποιου είδους διαταραχή αλλά ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκα ένα άρθρο που λέει ότι η απάθεια είναι το μη εμφανές σύμπτωμα του άγχους. Όταν είμαι με φίλους αντιθέτως δεν εμφανίζεται αυτό το πρόβλημα. Βιώνω μια περίοδο αυτήν τη στιγμή γενικής αδράνειας καθώς πρέπει να σκεφτώ τί θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Αισθάνομαι ότι δεν έχω κίνητρα και ότι οι επιλογές μου θα γίνουν απλά για να πάει η βαλίτσα παρακάτω. Έχω ξεχάσει πώς είναι να κοινωνικοποιείσαι. Νιώθω ασφαλής μόνο με γνώριμα άτομα. Και γενικά αισθάνομαι μια ψυχολογική κούραση καθώς οι γονείς μου περιμένουν κι αυτοί κάτι από μένα. Δεν ξέρω τί με οδήγησε να αντιδρώ με αυτόν τον τρόπο. Θυμάμαι νωρίς στα σχολικά μου χρόνια περιστατικά κατά τα οποία έδειχνα απάθεια. Μάλλον χρειάζομαι ψυχολόγο έτσι;