ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε μαζί σχεδόν 4 μήνες. Γνωριστήκαμε μέσω μιας online dating εφαρμογής. Δεν είχε περάσει ούτε μια εβδομάδα από τη μέρα που αρχίσαμε να μιλάμε στο ίντερνετ και αποφασίσαμε να βρεθούμε από κοντά. Ακόμα έχω τόσο έντονα την εικόνα της πρώτης μας συνάντησης, εκείνα τα πρώτα λεπτά ή και δευτερόλεπτα που τον αντίκρισα. Δεν είχε άγχος, ούτε και εγώ όπως συνήθως σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Την επόμενη μέρα ξαναβρεθήκαμε, με φίλησε και αυτή ήταν η αρχή.Όλα εξελίχθηκαν τόσο αθώα και γλυκά, με μια δόση παιδικότητας που δεν μου άφησε περιθώρια να κάτσω να το σκεφτώ πολύ. Το ήθελα, το αισθανόμουν σωστό και το προχώρησα. Μετά από λίγο καιρό, μην έχοντας προηγούμενες εμπειρίες σχέσεων, άρχισα να αγχώνομαι για το σεξ και για άλλα μικροπράγματα μιας σχέσης. Με την παραμικρή παρεξήγηση μας, η οποία για τον ίδιο δεν ήταν κάτι που έχρειζε περισσότερης ανάλυσης και εν τέλει ίσως και να είχε δίκιο, εγώ ανησυχούσα ότι τα σκάτωσα ή κάτι τέτοιο. Φοβόμουν δηλαδή ότι υπήρχαν λόγοι σοβαροί για να σηκωθεί και να φύγει. Κατά βάθος ήξερα όμως ότι όπως και στις σχέσεις μεταξύ δυο φίλων υπάρχουν μικρές διαφωνίες και χαζές παρεξηγήσεις, το ίδιο είναι φυσιολογικό να συμβεί και στη σχέση ενός ζευγαριού. Δεν είμαι άτομο που εκφράζεται εύκολα. Όμως κάθε φορά που με βλέπει μελαγχολική πασχίζω να του ανοίξω την ψυχή μου για ότι με προβληματίζει, είτε αφορά δικά μου θέματα είτε ανησυχίες που σχετίζονται με εμάς. Και είναι εκεί και προσπαθεί να με ανακουφίσει.Όμως οι ανησυχίες μου δεν λένε να φύγουνε. Τα υπεραναλύω όλα στο κεφάλι μου και τα σκαλίζω ξανά και ξανά μπλέκοντας το κουβάρι ακόμα πιο πολύ. Γιατί δεν μπορώ να το ζήσω με ξεγνοιασιά?Φοβάμαι μην εξατμιστεί αυτό, είτε γι αυτόν είτε για εμένα είτε και για τους δύο. Είναι νωρίς για να σταματήσουμε. Δεν θέλω να τον χάσω και του το έχω πει. Ίσως βιάζομαι καμιά φορά να εκφράσω τα βαθιά μου συναισθήματα και τα δίνω σε μεγάλες δόσεις, όμως αυτό δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί. Δρω πολύ με το συναίσθημα.Η σχέση μου είναι το κύριο θέμα που με απασχολεί αυτόν τον καιρό καθώς δεν έχω κάποια απασχόληση προς το παρόν και μετά την λήψη του πτυχίου μου. Πολύ φοβάμαι ότι το γεγονός αυτό με έκανε να σκέφτομαι την σχέση μου το περισσότερο διάστημα μέσα στη μέρα και να αγχώνομαι με το παραμικρό. Είναι παράλογα όλα αυτά? Δεν ξέρω τι να κάνω για να βοηθήσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει. Μου συμβαίνει κάτι τόσο όμορφο και φοβάμαι μην τελειώσει εδώ. Φοβάμαι μην με βαρεθεί ή μην βαρεθώ εγώ ή και οι δύο. Έχουν υπάρξει στιγμές που ήθελα να του πω ότι τον αγαπώ αλλά κρατήθηκα. Τον αγαπάω? Σίγουρα τον νοιάζομαι και τον επιθυμώ. Αυτός με αγαπάει?