ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 33 ετων, εχω μια σχεση εδω και 4 χρονια, με την οποια συγκατοικω τα περισσοτερα, τα παμε πολυ καλα πλεον, αν εξαιρεσεις ενα παλιοτερο διαστημα που και οι δυο ειμασταν καπως, το οποιο ομως αντιμετωπιστηκε, στις αρχες της σχεσης μας, μου ζητησε να τον παντρευτω, ενω με ενθουσιασε η ιδεα και απο παρορμητισμο απαντησα ναι, μετα σκεφτηκα οτι ουσιαστικα δεν τον εχω ζησει για να ξερω πως ειναι στην καθημερινοτητα του, οποτε αποφασισα να του το πω, ισως οχι με τον καλυτερο τροπο που μπορουσα, το αποτελεσμα ειναι οτι 3,5 χρονια μετα, εγω εχω φτασει σε σημειο πλεον να θελω να προχωρησω μαζι του, κι εκεινος να φοβαται οτι ανα πασα στιγμη ολα θα γινουν οπως πριν, το ξερω οτι πρεπει να κανω υπομονη, εφοσον τον θελω, αλλα πιεζομαι μεσα μου, θελω γαμο, θελω παιδι, οχι τωρα, αλλα θελω καποια στιγμη και τα περιθωρια μου στενευουν ηλικιακα, ολοι γυρω μου οι φιλοι κανουν παιδια, παντρευονται κι εγω μενω να περιμενω κανοντας υπομονη, γιατι ειναι αρκετα αγχωμενος με την κατασταση οικονομικη κτλ και δεν θελει κι αλλο αγχος στο κεφαλι του..... και αναρωτιεμαι, πρεπει να τον περιμενω να το παρει αποφαση ή θα βαραω το κεφαλι μου στον τοιχο, εφοσον υπαρχει και η πιθανοτητα να περναει ο καιρος κι εκεινος να μην το παιρνει αποφαση κι εγω να χανω την ευκαιρια μου?