ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο που να αρχισω;;.. Ειμαι 17 ετων. Ζω σε ενα σπιτι με εναν πατερα που ειναι τοσο μα τοσο κακος. Κατι χρονια τωρα πινει, λεει οτι φταιει η μαμα μου και εμεις, τα παιδια του, οτι δεν τον υππστηριζουμε, οτι εχει πολλα προβληματα και δεν τον βοηθαμε και οτι δεν τον σεβομαστε. Μα αυτος πινει ολη μερα μουρμουραει ασχημα πραγματα, λερι πως ειμαστε αδυναμοι ηλιθιοι κωλοβολεμενοι και οτι χαρη σε αυτον ζουμε, θεωρει οτι οι γυναικες ειναι κατωτερες, πινει και προσβαλλει την μαμα μου μεσα στα χαραματα που γυρναει, μετα ερχετε σε εμας τα παιδια και λεει πως ριμαστε αχρηστοι πως θα μετανιωσουμε που τον μισουμε, λεει πως θα καψει το σπιτι πως θα σκοτωσει την μαμα μου, αλλες φορες μας διωχνει. Οταν του λεω τι κανει οτι με καταστρεφει ψυχολογικα οτι εχω καταντησει ψυχοπροβληματικο με συνεχονενο αγχος και στρες, λεει πως αλλα παιδια δεν εχουν να φανε και να ευχαριστω για οσα εχω. Ενω κανω ολη μερα την νταντα του μωρου δεν παω σε κανενα φροντιστηριο προσπαθω μονη μου και λεει πως ειμαι αχρηστη και οτι ολη μερα καθομαι, παντα ονειρευοταν την καλη ζωη και ριχνει τις ευθυνες σε εμας γι'αυτο. Οτι δουλευει για εμας και εχει φαει την υγεια του, και πλεον ζηταει ολα τα λεφτα του πισω, οτι δεν τα αξιζαμε, ενω δεν εχουμε κανει τιποτα σαν παιδια, και η νεγαλη μου αδερφη σπουδαζει δουλευει και λεει ειβαι αχρηστη γιατι δεν βγαζει πολλα λεφτα. Μας λεει συνεχεια να ειμαστε κακοι να μην αφηνουμε καλοσυνες να φερομαστε επιθετικα, να ειμαστε ρατσιστες. Οτι οι καλοι δεν επιβιωνουν. Δεν αντεχω αλλο ετσι, ειμαι συνεχεια στην τσιατα θλινενη εκνευρισμενη σε στρες αγχος, δεν μπορω να φυγω απο το σπιτι και να ειμαι ανεμεληανησυχω παντα μην σκοτωσει την μαμα μου. Μονο που ειναι διπλα μου δεν μλορω θελω να τσιριξω με στρεσαρει μκνο που υπαρχει, δεν τον αντεχω. Εχει φορτωσει την μανα μου με χρεη για το σπιτι και η καημενη δεν ξερει τι να κανει. Δουλευει για μας και αυτος λεει πως δεν ειναι υποχρεωμενος. Θεε μου ας εβρισκα 40.000 να ξεχρεωνα το δανειο να χωριζαν να τελειωνε αυτο το μαρτυριο, δεν αντεχω αλλο.. Θεε μου