ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δε μπορω να το περιγραψω με συναισθηματα...κλεινω τα ματια μου και βλεπω τον ευατο μου μεσα σε ενα παλιο εργοστασιο, στη μεση του πουθενα στην καρδια του καλοκαιριου, με χωραφια γυρω γυρω....το εργοστασιο ριμαγμενο απο μεσα...σκοτεινο με διασπαρτα παραθυρα γυρω γυρω...ισα ισα να αφηνουν ενα φως να μπαινει μεσα, για να θυμαμαι πως ειναι η μερα....εννιοτε και ενα δροσερο αερακι τρυπωνει μεσα απ τις χαραμαδες και ερχεται για συντροφια, αλλα με προσπερναει πριν καν προλαυω να το χαρω...μεσα στα συντριμια ακουω μερικες ομιλιες, πισω μου ακριβως η σιωπη σπαει με γνωριμες ομιλιες, γνωριμα προσωπα, γνωστους διαλογους χιλιοειπωμενα λογια, στολισμενα με ενα αρωμα νοσταλγιας μια παλια κολονια που δεν λεει να ξεθυμανει...μπροστα μου ακριβως βλεπω νεα προσωπα νεες συζητησεις μου χαμογελανε μερικες φορες σα να με προσκαλουνε εξω απο κεινο το ριμαδιασμενο μερος, αλλα τους γυριζω τη πλατη, και συνεχιζω να παρακολουθω την ιδια ταινια για χιλιοστη φορα, λες και με θρεφουν οι αναμνησεις....μερικες φορες ψαχνω την εξοδο, προσπαθω να βρω μια διαφυγη...αλλα παντα ειμαι ετοιμος να τα παρατησω ευκολα, ποτε δεν καθομαι να ψαξω παραπανω απο οσο πρεπει, και μενω εκει...το μονο που βρισκω ειναι ενα παραθυρακι, με σπασμενα γυαλια γυργω γυρω παλιο και ταλαιπορημενο απο τον χρονο και τη ληθη, και εξω βλεπω ενα τεραστιο χωραφι στολισμενο με σιταρι..καταξανθο και λαμπερο κατω απο μια ατελειωτη καλοκαιρηνη μερα, και διπλα μια τεραστια ιτια με τα κλαδια της να χαιδευουν το χωμα...κατω απ την ιτια αγνωστα προσωπα μου χαμογελανε, δε δινω σημασια...δεν με αφηνω να δωσω σημασια..εχω μια ταινια να δω...για χιλιοστη φορα....ΑΥΤΟ ΝΙΩΘΩ!