ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι φορες που ενω ειμαι στην ταξη, στην εκκλησια, στο σπιτι, οπουδηποτε, και συνειδητοποιω σε μια στιγμη οτι ολα ειναι κλειστα. Κλειστα παραθυρα, πορτες, ολα. Και αρχιζω να ανησυχω. Μηπως αν συνεχισουμε να αναπνεουμε ισως τελειωσει το οξυγονο; Ισως δεν μας αρκεσει; Θα πεθανουμε; Γεμισε το δωματιο με διοξειδιο του ανθρακα και εμεινε μονο.λιγο οξυγονο; Ποσα λιτρα οξυγονο αναπνεουμε και ποσα εμειναν τωρα; Και τοτε αμεσως με πιανει μια εντονη επιθυμια - αναγκη να θελω να βγω εξω, να ανοιξω ενα παραθυρο, μια πορτα, κατι! Καποιες φορες το ζηταω ευγενικα απο τον καθηγητη, να ανοιξει την πορτα, αλλες βγαινω εξω, αλλες κρατιεμαι και προσπαθω να σκεφτομαι οτι ερχεται μερικο οξυγονο απο τη χαραμαδα της πορτας. Αλλα τι ειναι αυτο που εχω; Ειναι κλειστοφοβια; Τι ειναι; Το εχω σχεδον απο το γυμνασιο, και τωρα ειμαι 20. Θα σταματησω να το σκεφτομαι καποτε αυτο; Ειναι φυσιολογικο μηπως;