ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, όσο περνάει ο καιρός τόσο πέφτω σε κενό. Ειμαι 20 χρόνων, και μια σχέση χρόνων μου στέρησε πολλα, η μάλλον εγώ τα στέρησα στον εαυτό μου, για να μην ρίχνουμε ευθύνες μόνο αλλου. Δυστυχώς κολλησα πολυ ασχημα με έναν άνθρωπο όπου μυθοποίησα, και με τη ψυχολογικά βίαιη του συμπεριφορά άρχισα να πέφτω, και πλέον δεν μπορώ να δω τιποτα άλλο παρα μόνο αυτόν. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρα αυτός. Δηλαδή να σας εξηγήσω, τον έχω κανει στο μυαλό μου σαν εξάρτηση, και πάντα λυπάμαι για ολα, πολυ περίεργο συναίσθημα. Είχα χωρίσει με αυτόν τον άνθρωπο το προηγούμενο καλοκαίρι, και έπεσα σε κατάθλιψη, πήγα ψυχολόγους κτλ, δεν με βοήθησε τίποτα, μετά τα ξαναβρήκαμε λεγοντας ότι τώρα θα είναι μια υγιές σχέση αλλά μαντέψτε.. δυστυχώς το συναίσθημα μέσα μου δεν είναι καλό, αφού το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι αυτός και σκέφτομαι ποσο καλός είναι και ποσο θα μου στοιχίσει να τον χάσω, ενώ στην πραγματικότητα εγώ δίνω το 100% και εκείνος τη βάση.. νιώθω περιεργα και δεν νιώθω καλα μέσα μου, δεν βλέπω τίποτα άλλο παρα μόνο εκείνον, και πέφτω πέφτω.. σκεφτόμουν λοιπόν επειδή θέλω να ξεφύγω και να ξεχαστω, και να μη μείνω το καλοκαίρι σπίτι μου να κλαιω και να παρακολουθώ ποσο ωραια περνάει και τα σοσιαλ του, να πήγαινα ως ομαδάρχισσα στην κατασκήνωση που πήγαινα μικρή. Το σκεφτόμουν καιρό, και πραγματικά αγαπάω πολυ τα παιδιά, και θα είχα γεμάτο προγραμμα, θα εκανα καινούργιες παρέες, και που ξες.. ίσως ξεχνιομουν αρκετά, θα έβγαζα και ένα χαρτζιλίκι. Από την άλλη με πιάνει πάλι μια κατάθλιψη (θυμάμαι και το προηγούμενο καλοκαίρι και φοβάμαι ότι η σκέψη αυτού δεν θα με αφήσει ποτε) , επειδή νιώθω δεν περνάω καλα, δεν ειμαι καλα κτλ. Αλλά ίσως να ξεχαστω και να κανω κάτι ευχάριστο. Δεν ειμαι μουχλα, ή μια κατάθλιψη κινούμενη, δεν θα παω δηλαδή με μουτρα, αντιθετως. Είναι ένας τρόπος να κανω παρέες όμως και να ηρεμήσω. Πιστεύετε θα βοηθούσε;