ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με εμένα, χάνω τιςκοινωνικές μου ικανότητες κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Σπουδάζω στο εξωτερικό (2ος χρόνος μεταπτυχιακού), οι σπουδές μου αρκετά δύσκολες, κάνει κρύο, η αυτοπεποίθηση μου πεσμενη, μια σχέση από απόσταση που ακόμα κρατάει και είναι σαν να μας κρατάει και τους δύο ομήρρους από τη ζωη. Παρέες υπάρχουν, συνήθιζα να κάνω εύκολα τους ανθρώπους να με συμπαθούν όμως δεν τους αφήνω πια να με πλησιάσουν. Είμαι πλέον υπερευαίσθητη. Με προσκαλούν σε εξόδους και πάντα δεν έχω καμία όρεξη να βγω αλλά κάποιες φορές το κάνω για να μην απομονωθώ τελείως. Εχω παραμελήσει την εμφάνισή μου (δεν αισθάνομαι ελκυστική). Η διάθεσή μου για ερωτική επαφή σχεδον ανύπαρκτη (σεξ συμβάινει μόνο όταν έρχομαι Ελλάδα). Διαβάζω κάθε μέρα κι έτσι γεμίζω τις μέρες μου. Οταν είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους αισθάνομαι δυσφορία, νομίζω πως δεν έχω χιούμορ και πως είμαι πολύ βαρετή παρέα. Μπορεί να ακούγεται σαν να μιλάει άτομο πολύ νεαρής ηλικίας όμως δεν ισχύει, είμαι 26. Μου λείπει η οικογένειά μου και η Ελλάδα και θυμώνω που ξέρω οτι αν γυρίσω πίσω δεν θα βρω δουλειά ανάλογη της πολύχρονης προσπάθειάς μου και των εξόδων που έκανε η μητέρα μου. Ελπίζω αυτή η κατάσταση να είναι κάτι προσωρινό, θέλω να ξαναβρώ τη θέληση μου για ζωή, τα γέλια, την επαφή με τους ανθρώπους. Ευχαριστώ που με ακούσατε.