2.1.2013 | 10:13
Τι θα γινόταν άραγε;;;
Τον "γνώρισα" πριν 4,5 χρόνια στο δρόμο....Έβγαινε απο ένα πρακτορείο του ΟΠΑΠ και εγω περίμενα στην στάση μια φίλη μου να έρθει..Αμέσως κοιταχτήκαμε στα μάτια και σκέφτηκα "πολύ όμορφο παιδί".Άκουσα τον αδελφό του (έμοιαζαν αρκετά άρα νομίζω οτι ήταν αδελφός του) να τον φωνάζει Παναγιώτη...Πέρασε ακριβώς μπροστά μου και μου λέει με ένα χαμόγελο ''καλημέρα''...Φυσικά και απάντησα και εγω με ένα χαμόγελο και μια γλυκιά ''καλημέρα''....Λίγο πιο πέρα απο εμένα είχαν μια μηχανή.Για τουλάχιστον 5 λεπτα -το άλλο παιδί μίλαγε στο τηλέφωνο και έτσι δεν μπορούσαν να φύγουν- κοιταγόμασταν στα μάτια....Ήθελα τόσο πολύ να πάω να του μιλήσω αλλά ντρεπόμουν,ήμουν αμήχανη,δεν μπορούσα..Ήμουν δειλή!Όμως ούτε αυτός έκανε κάτι...Ανταλλάξαμε μια τελευταία ματιά και έφυγε.......Δεν τον έχω ξαναδεί και ακόμα σκέφτομαι εκείνο το περιστατικο...Αν είχα το θάρρος και του μιλούσα,ποιος ξέρει τι θα γινόταν...Ο ένας περίμενε τον άλλον και χάσαμε και οι 2 την ευκαιρία.........Πρέπει να σταματήσω να περιμένω τους άνδρες να κάνουν πρώτη κίνηση,είμαι και παραδοσιακή τρομάρα μου.......Όμως τι θα γινόταν;;;;
