ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα "πέρασα" σε ένα δημόσιο ΙΕΚ. Ήταν η τρίτη επιλογή μου και την έβαλα, μόνο και μόνο γιατί δεν έβρισκα κάτι άλλο, σχετικό με τις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντά μου, αλλά και γιατί είχε βάση σχετικά χαμηλή. Εκεί που ήθελα να πάω, η σχολή δεν λειτούργησε τελικά και το ανακοίνωσαν κατόπιν εορτής, αφού βγήκαν οι κατατακτήριοι πίνακες... Η δεύτερη επιλογή μου, που ήταν ακόμη καλύτερη, ήθελε πολύ υψηλή βάση... Αλλά και στην τελευταία "απορρίφθηκα", αφού δεν ήμουν καν επιλαχών! Όμως, με πήραν τηλέφωνο για να πάω. Προφανώς, πολλοί λάκισαν, αλλά τους καταλαβαίνω, είναι μια ειδικότητα που αν δεν είσαι γνωστός ή "κάποιος", με μπάρμπα στην Κορώνη, έχεις σχεδόν μηδενική πιθανότητα να την εξασκήσεις, πόσο μάλλον να την ασκείς βιοποριστικά, ή ως μόνιμη απασχόληση... Ωστόσο, κάποιοι συμμαθητές μου, εδώ και χρόνια βολευτήκανε και εργάζονται, είναι μάλιστα αρκετά γνωστοί, στο χώρο. Δεν περίμενα κάτι το ιδιαίτερο, όμως η "υποδοχή", ήταν το κάτι άλλο... Μια μοχθηρή, μεσόκοπη γυναίκα στη γραμματεία, με βλέμμα κάτι ανάμεσα σε δολοφονικό, απαξιωτικό και αδιάφορο, μου έδωσε να συμπληρώσω κάτι αιτήσεις και παρέλαβε τα δικαιολογητικά. Μιλούσε με μια ξύλινη, ή μάλλον σωστότερα, "μεταλλική" φωνή, που σε έκανε να νιώθεις τον αρνητισμό σαν κόψιμο και την παγωμάρα, στο πετσί σου. Με κοίταζε υποτιμητικά κι έκανε κάτι γκριμάτσες, λες και είχε μπροστά της κι εγώ δεν ξέρω ποιον. Προφανώς η ηλικία, σκέφτηκα, καθώς στο παρελθόν δεν έκανα αυτά που έπρεπε όταν έπρεπε, είχα παραμελήσει τον εαυτό μου και παρατήσει τα πάντα, παραιτήθηκα από παντού, από ανόητες, ανούσιες, εφήμερες "απογοητεύσεις", σχετικά με "φίλους", "σχέσεις" και "επαφές"... Έμεινα πολύ πίσω στη ζωή και νιώθω σα να βγήκα από κώμα, πρόσφατα άφησα πίσω μου κακές συνήθειες, βγήκα από αδιέξοδα και είπα να προσπαθήσω για κάτι... Είχα και μερικές κακές επαγγελματικές συνεργασίες λίγο παλιότερα, κάτι ανυπόστατες κατηγορίες (αφορά προσωπικά) που όμως έγιναν πιστευτές και μου δημιούργησαν προβλήματα και ιστορίες διάφορες, ακόμη και με κόσμο "φρεσκογνωρισμένο", που δεν με ήξερε ακόμα... Όμως ήταν διατεθειμένος να μάθει, το πρόσωπο όχι το δικό μου, αλλά μόνο εκείνο που άλλοι δείχνανε και "ζωγραφίζανε". Πήρα τα χαρτιά και πήγα στο διπλανό γραφείο να τα συμπληρώσω. Η "κυρία" λοιπόν, νομίζοντας πως δεν ακούω, ή μπορεί και να το έκανε επίτηδες για να ακούω, μιλούσε χαμηλόφωνα με τους άλλους υπαλλήλους της γραμματείας, πετώντας μαργαριτάρια ανεκτίμητης αξίας που αφορούσαν το πρόσωπό μου, όπως: "Τί ήρθε αυτός να κάνει εδώ; Έτσι όπως είναι... Και σε τέτοια ηλικία κιόλας; Είναι αγράμματος; Δεν μπορεί ούτε μια απλή αίτηση να συμπληρώσει, κοίτα πόση ώρα κάνει... Και τα χαρτιά που μου έδωσε είναι σε κακό χάλι (ήταν λίγο παλιά τα φωτοαντίγραφα, είναι η αλήθεια)." Η αλήθεια είναι πως έχω και μια αξιοπρέπεια. Μπορεί να έχω τιτάνια υπομονή, αλλά πλέον αντί να πελαγώνω, εκνευρίζομαι, με τους τοξικούς και προκλητικούς ανθρώπους. Φόρτωσα και σκέφτηκα μέσα μου πως και χάρη της κάνω της κότας, που σχεδόν κανείς δεν πάτησε και φτάνουν να σε παρακαλάνε να γραφτείς, για να συμπληρωθεί ο αριθμός των ατόμων, να γίνει το τμήμα. Έτοιμος ήμουν να πάω να της κοπανήσω εκείνο το κλασσικό, νεοελληνικό, "ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε; ξέρω τον τάδε και τον δείνα από συμμαθητές, που οι δάσκαλοι του αντικειμένου σας εδώ δεν τους φτάνουν σε φήμη και επαγγελματισμό ούτε με δεκαετίες καριέρας στο χώρο!" Όμως δεν είπα τίποτα, γιατί έτσι θα καταντούσα να τρέφω το "εγώ" της και να πέσω στο επίπεδό της... Από την οργή, έκανα ένα μικρό λαθάκι, μουντζούρωσα λίγο να το διορθώσω, αλλά ευτυχώς διαβαζόταν και πήγα και της το παράδωσα. Κρώζοντας εκείνη, μου λέει να γράψω ολόκληρο το αντικείμενο της ειδικότητας και αυτό ήταν. Πού να ήξερε τώρα αυτήν, ότι όχι μόνο δεν είμαι αμόρφωτος, αλλά ήμουν της θεωρητικής κατεύθυνσης, γραπτό και προφορικό λόγο τον χειρίζομαι με απόλυτη φυσικότητα και σε μαθήματα όπως την έκθεση, είχα τσιμπήσει το μεγαλύτερο βαθμό της τάξη, που ήταν γεμάτη με αριστούχους και φύτουλες μάλιστα. Τη γνώμη του κοινού... Να πάω, ή να μην πάω; Δεν έχει μέλλον και προοπτική, για εμένα τουλάχιστον, καθώς είναι 90% επαφή με τον κόσμο (ως τέως Loner υστερώ δραματικά) και 10% γνωριμίες/δημόσιες σχέσεις (στις οποίες έχω όχι απλώς μηδενικό πρόσημο όπως πολλοί άλλοι, αλλά μάλλον αρνητικό και κακόφημο ίσως, ακόμη). Αυτήν τη φορά, δε φοβάμαι κάποιον ή κάτι, ακόμη και αν μου φέρονται άπρεπα, όπως σχεδόν οπουδήποτε αλλού έχω περάσει ως τώρα, ας είναι κι αναίτια... Εκτός αυτού, πεισμώνω κιόλας, παίρνω ανάποδες, θα με ενδιέφερε να αποδεχτώ την όποια πρόκληση μπορεί να παρουσιαστεί, καθώς πρέπει να προχωρήσω στη ζωή μου κάπως. Αξίζει όμως, να φάω στη μούρη πάλι "απαυτά" και μάλιστα, για κάτι στο οποίο θα είναι αδιέξοδο; Ή όπως σωστότερα λέμε εις την Αγγλικήν, "Dead End"; Τέλος, αυτό το επάγγελμα, είναι εκείνο που μου είχε πει κάποτε, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα ψέμματά της, μια πρώην "μου" πως ήθελε να ακολουθήσει, όταν η μαύρη μοίρα μου που άλλοι ύφαιναν, την έφερε μπροστά μου. Μια Δήμητρα, ένα τέρας της θάλασσας... Όλα φωνάζουν: "Είμαστε εναντίον σου"! Εγώ τί πρέπει να πώ; "Challenge accepted"? Or "Eff you all and see you in hell"?