ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξημερώνει. Στις 7 πρέπει να σηκωθώ για την νέα μέρα που έρχεται. Έχω χάσει το μέτρημα με τις νύχτες που έχω μείνει ξύπνιος. Ένα τσιγάρο ένα μπουκάλι παλιό κρασί που βρήκα καταχωμένο μέσα σε ένα ντουλάπι και η βροχή να πέφτει με μανία. Πριν λίγο βγήκα κσι έκατσα από κάτω της. Το είχα ανάγκη. Το έχω ανάγκη. Κάθε τόσο που βρέχει νιώθω ότι ξαναγιεννιέμαι. Ναι το ξέρω ακούγεται αστείο και ταυτόχρονα γελοίο. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με την χαμένη νιότη μου που πέρασε από την ζωή μου σαν σίφουνας. Από το ξύλο ενός νταή καθηγητή στο φροντιστήριο, την κοροϊδια των συμμαθητών μου στο σχολείο, το συνεχή μπούλινγκ και το ξύλο στην τάξη, για εκείνη την κοπέλα που ήμουν ερωτευμένος και για πρώτη και τελευταία φορά είχα εκδηλώδει τον έρωτα μου λέγοντας μου 'εγώ κι εσύ σχέση;' και άρχισε να γελάει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα που βρήκε το αστείο εκείνη η κοπέλα. Και μετά η κατάθλιψη. Κάποτε είχα ορκιστεί να πάρω εκδίκηση για όλα αυτά που πέρασα. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι εκείνο το αδύναμο παιδί με τα γαλανά μάτια και με ένα μόνιμο απορημένο βλέμμα. Γιατί εμένα ρε παιδιά; Ποιον πείραξα για να τα τραβάω όλα αυτά. Το είχα ρωτήσει κάποτε σε έναν τύπο και και μου όρμηξε λες και του έβρισα την μάνα. Εκείνη την ημέρα σήκωσα για πρώτη φορά το χέρι μου. Την επομένη με διώξανε. Δεν το μετάνιωσα όμως. Ποτέ μου. Η οικογένεια μου δεν ξέρει τίποτε για όλα αυτά. Στα 18 μου έφυγα και ήρθα στο αφιλόξενο Μόναχο με την οικογένεια μου να μου λέει πως αν περάσω την πόρτα του σπιτιού να μην γυρίσω ξανά πίσω. Τον πρωτο καιρό ήταν ζόρικα. 10ωρο και για σπίτι ένα δωμάτειο με ένα κρεβάτι, κοινό μπάνιο κοινή κουζίνα. Δεν έπεσα από τα σύννεφα το είχα ψάξει και δεν έκανα πίσω. Σε αυτήν την αφιλόξενη πόλη γνώρισα επιτέλους ανθρώπους. Μόνο που τους ανθρώπους αυτήν την φορά τους διάλεξα εγώ. Για το παρελθόν μου δεν έχω μιλήσει ποτε παρά μόνο όσα "εξομολογούμαι" εδώ. Η γυναίκα μου που νομίζει ότι πίσω από τον σκληρό απαιτητικό και δήθεν άντρα μιας πολυεθνικής εταιρείας που συναντάει κάθε μέρα κρύβεται μια ψυχή γεμάτη συμπόνια και αγάπη. Πολύ θα ήθελα να είμαι έτσι. Να σπάσω αυτήν την βιτρίνα. Όμως δεν θα καταλάβει κανείς. Και στην δουλειά ξέρω τι λένε από πίσω μου. Δεν δίνω σημασία. Ποτέ δεν έδωσα σημασία σε κανέναν τους. Στο μόνο που δίνω σημασία είναι στα μάτια της 5 μηνών κορούλας μου που με κοιτάζουν κάθε τόσο. Θα κάνω ότι περνάει από χέρι μου να έχει το παιδί μου μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία γεμάτη χαμόγελα. Αυτήν την υπόσχεση δίνω στον εαυτό μου. Ίσως αν γυρνούσα πίσω θα ήταν για μια βόλτα στον Υμηττό να χαζεύω θέα από ψηλά. Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν και τα όνειρα πονάνε τι θέλω ο μαλάκας και τα θυμάμαι.