ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 17 χρονων πηγαινω γ λυκειου και ζω σε μια μικρη επαρχιακη πολη.Πριν απο 1,5 χρονο μετα απο επιπονο συλλογισμο ανακαλυψα οτι ειμαι γκει.Γενικοτερα απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ημουν λιγο διαφορετικος απο τους υπολοιπυς.Δεν μου αρεσε πολυ να παιζω με τους αλλους,δεν ακουγα παιδικα τραγουδια και παρολο που ηθελα να κανω παρεα με τα αλλα παιδια παντοτε με καποιο τροπο αυτο δε γινοταν.Οπως επισης παντοτε αισθανομουν απομακρυσμενος απο τους αλλους ιδιαιετερα απο τα υπολοιπα αγορια.Δεν ξερω αν εφταιγε το σχεδον υπερπροστατευτικο περιβαλλον της οικογενειας μου αλλα μεχρι το γυμνασιο ζουσα σε ενα συννεφακι.Απο το γυμνασιο και μετα που σταδιακα τα αθωα χρονια της παιδικοτητας αρχιζαν να χανονται εγω ημουν λιγο πισω απο τους υπολοιπους.Ολοι γυρω μου αρχιζαν σιγα σιγα να κοινωνικοποιουνται να κανουν παρεες,σχεσεις και εγω ποτε ομως δε συμμετειχα σε τιποτα απο αυτα.Ακομη και τις ελαχιστες φορες που εβγαινα ημουν σαν τον εξωγηινο γιατι πραγματικα ολο αυτο ηταν ενα ξενο πραγμα για μενα.Οταν πια ξυπνησα απτον ληθαργο στην α λυκειου ηταν πλεον πολυ αργα.Σε καινουριο σχολικο περιβαλλον πλεον και παλι το ιδιο σκηνικο:ολοι εχουντις παρεες τους βγαινουν κανουν δειχνουν κι εγω διατηρω μονο τις τυπικες συναναστροφες του διαλλειμματος.Μετα το χτυπημα του κουδουνιου πλεον κανεις δεν ασχολουνταν με εμενα.Φτανουμε λοιπον στο σωτηριο ετος 2014-15 οπου ξεκινω τα πρωτα αργοπορημενα βηματα της κοινωνικοποιησης μου.Ως εκ θαυματος ξαφνικα αποκταω και μεσω του φροντιστηριου μια καινουρια παρεα και φιλους.Επιτελους και εγω αρχιζω να βγαινω και να απολαμβανω τοσο πολυ αυτες τις στιγμες.Και φτανουμεστο σημερα.Κατω απο το βαρος των πανελληνιων και του συνεχους διαβασματος τα πραγματα γινονται ολο και πιο πιεστικα.Πλεον ειχα ενα ασηκωτο ψυχικο βαρος πανω μου.Να περασω στη νομικη που θελω και να ξεφυγω απ το ασφυκτικο περιβαλλον της κρητης να παω σε μια μεγαλη πολη να κανω γνωριμιες και καποια σχεση.Και η προσπαθεια αυτη ξεκινα το καλοκαιρι στο φροντιστηριο οπου ξανασυναντω την παρεα μου απο εκει.Και ως δια μαγειας εχουν ολοι απομακρυνθει απο εμενα.Το ειχα υποψιαστει απο τις ανεπιτυχεις αποπειρες μου να βγουμε κατα τη διαρκεια του καλοκαιριου.Ξαφνικα λοιπον δεν κανουμε κααθολου παρεα και διατηρουμε τις τυπικες σχεσεις τους ακουω να λενε οτι θα βγουν και ενω μου προτειναν παντοτε περισι, φετος αυτο εχει κοπει μαχαιρι.Και σαν να μην εφτανε μονο αυτο ο καλυτερος μου φιλος που τον ξερω απο την α δημοτικα ξαφνικα μου φαιρεται απαισια.Μονο η καλυτερη μου φιλη μου φερεται καπως νορμαλ αλλα ομως αυτη δεν μου προτεινει ποτε να βγουμε.Ενω μιλαμε ολη την ωρα στο σχολειο δεν μου εχει προτεινει ποτε να παμε καπου.ΔΕν μπορω να καταλαβω πλεον τι συμβαινει.Τι στο διαολο δεν παει καλα με μενα.Δεν μπορω να καταλαβω τι εχω κανει.Εχω παραδεχτει και ξεπερασει ολες τις αδυναμιες του παρελθοντος.Τι φταιει;Τι απωθητικο εχω πανω μου.Ουτε ασχημος ειμαι ουτε τιποτα;Καποιοι μου εχου πει οτι η συμπεριφορα μου ειναι καπως παρεξηγησιμη επειδη ειμαι λιγο καυστικος και πολυ το εκλαμβανουν αυτο ως κακια.Αλλα εγω ποτε δεν ηθελα να πληγωσω κανεναν.Ισως ειμαι λιγο υπεραμυντικο ατομο επειδη μικροτερο ειχα βιωσει bullying και βρισκομουν σε συνεχη σταση αμυνας.μπορει να ειμαι και λιγο ξενερωτος αλλα δεν φταιω εγω.Αφου ποτε δεν μου σεχει δοθει η δυνατοτητα να κανω ο,τι κανουν και τα ατομα της ηλικιας μου.Και οχι μονο αυτο αλλα ειμαι γ και γκει και δεν ξερω τι να κανω και για αυτο.Αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα.Απλα ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΠΑΡΕΕΣ!Δεν ξερω γιατι ειχα αυτη την εξομολογητικη ταση σημερα αλλα αισθανομαι καλυτερα που τα εξεφρασα.Εξαλλου σαββατο βραδυ και δεν ειχα κατι καλυτερο ΝΑ ΚΑΝΩ.Ειχε ενα παιδι χθες γενεθλια κ καλεσε ολη την ταξη να τους βγαλει εξω.ΟΛΟΥΣ εκτος απο εμενα.Και χτες η καλυτερη μου φιλη ελεγε φανερα οτι θα βγει με μια αλλη καλη της και καλη μου φιλη,ομως σε εμενα κουβεντα.Ειλικριναευχαριστω απο καρδιας οποιον διαβασει ολο το κειμενο και αφησει καποιο σχολιο.Δεν ξερω τι αλλο να πω...Γιαννης.