ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί (μάλλον νοσταλγία), αλλά χθες το βράδυ έψαξα έναν μεγάλο εφηβικό μου έρωτα στο facebook- και τί να δω; Παντρεύτηκε. Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, αλλά όταν είδα την φωτογραφία του γάμου, κάτι έπαψε να λειτουργεί μέσα μου. Μου φαίνεται αδιανόητο: ένα άτομο της ίδιας ηλικίας (26 έτσι;), που ήταν συμμαθήτριά μου, που οι οικογένειές μας είχαν πάει και μια φορά διακοπές μαζί...πρόκειται κάποια στιγμή να κάνει ένα δικό της παιδί. Φυσικά, όταν έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια, το άτομο αυτό γίνεται πλέον άγνωστο για σένα. Δεν ξέρεις αν έχει καν νόημα να ζηλέψεις την κατάσταση αυτή, αφού ούτε καν γνωρίζεις στην ουσία αυτήν και τον σύζυγό της. Θυμάμαι όμως καθαρά, στα 15 μου, πόση απογοήτευση ένιωθα, βλέποντάς την να τρέχει πίσω από κάτι μεγαλύτερους κάφρους...ίσως τώρα πια, κάποιοι απ'αυτούς τους “κάφρους” να έχουν σοβαρέψει και να έχουν ήδη παντρευτεί... Όχι, περισσότερο με ταρακούνησε κάπου πολύ βαθιά η αίσθηση ότι “οι άνθρωποι προχωράνε με τις ζωές τους”. Όπως και να κρίνεις, ό,τι και να σκεφτείς, ό,τι και να νιώσεις (θυμό, ζήλια, αγανάκτηση, νοσταλγία), η πραγματικότητα δεν δινει δεκάρα. Ό,τι τελείωσε, τελείωσε. Οι άνθρωποι που δεν σε ερωτεύτηκαν ποτέ, σε έχουν ξεχάσει εδώ και καιρό- δεν σε νοστάλγησαν, ούτε έπαψαν να κάνουν σχέσεις. Έψαξαν και βρήκαν ό,τι ψάχνεις μονίμως κι εσύ κι όλοι- τώρα, για πόσο θα κρατήσει, αυτό δεν σε αφορά. Μπορώ να κάνω συγκρίσεις, αλλά αυτό δεν “διορθώνει” κάτι- ο.κ., αυτοί έμειναν στο ίδιο μέρος, δεν σπούδασαν κι ούτε έχουν σκοπό να φτάσουν κάπου ψηλα...εγώ ταξίδεψα μέσα κι έξω, έμαθα, βίωσα, σπούδασα, δούλεψα κι η πορεία μου είναι ανοδική. Και; Αξιολογήσεις θα κάνω; Χαζομάρες...αααχ...μένεις ερωτευμένος για χρόνια με την νοσταλγία την ίδια, ενώ το αντικείμενο της νοσταλγίας αυτής σου γίνεται πλέον ξένο...αδιάφορο...φφφφ...απ'ό,τι φαίνεται, time to move on.P.S.: Και σκέφτεσαι καμμιά φορά: "τί να κάνει ο/η τάδε άραγε;" Η απάντηση συνήθως είναι "Προχωράει και δεν σε σκέφτεται-κι αν σε σκέφτεται, μετά σε ξεχνάει".