ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον Οκτώβρη του 2012 είχα γράψει για σένα, εδώ στις 'Εξομολογήσεις'.. Είχα γράψει ότι σε σένα βρήκα τον άνθρωπό μου, τον άντρα της ζωής μου... σαν να ήταν η ζωή μου ταξίδι με τρένο, εσύ ήσουν ο προορισμός μου, και βρίσκοντας εσένα, έφτασα σπίτι μου.Τώρα... 15 μήνες αργότερα. Έχω ανακαλύψει ότι μου έκρυβες πράγματα, σημαντικά πράγματα. Κάποια μου τα εξομολογήθηκες ο ίδιος, άλλα τα ανακάλυψα μόνη μου. Και βλέπω ότι πέρα από την πλευρά που μου έδειξες, την πλευρά που αγάπησα, την πλευρά που μου είπε ότι είμαι η γυναίκα της ζωής σου κι ότι θέλεις να είσαι για πάντα μαζί μου, την πλευρά που μου ζήτησε να σε παντρευτώ... υπάρχει κι άλλη μια πλευρά. Μια πλευρά γεμάτη μυστικά και ψέμματα, γεμάτη σκοτάδι. Μια πλευρά που δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι υπάρχει, μια πλευρά που με πλήγωσε μέχρι τα βάθη της ψυχής μου.Μου λες θέλεις να κάνεις τα πάντα για να σε εμπιστευτώ ξανά, μου λες ότι δεν θέλεις να με χάσεις, μου λες ότι θα είσαι απόλυτα ειλικρινής μαζί μου απο δω και πέρα, μου λες ότι μ'αγαπάς τόσο πολύ. Κι εγώ θέλω να σε πιστέψω, αλλά δεν μπορώ. Κάθε μέρα παλεύω με τις αμφιβολίες, με το φόβο, με το θυμό, με την ανασφάλεια. Μου λες ότι λυπάσαι και ντρέπεσαι τόσο που με πλήγωσες, μου λες ότι θες να κάνεις τα πάντα για να νιώσω και πάλι καλά... αλλά δεν νομίζω ότι πραγματικά καταλαβαίνεις τί ζημιά μου έκανες, πόσα κατέστρεψες μέσα μου, με πόσο πόνο σηκώνομαι το πρωί και πέφτω για ύπνο το βράδυ. Δεν το καταλαβαίνεις. Και νιώθω τέτοια θλίψη, που τα όνειρα και σχέδια που είχαμε έχουν καλυφθεί από μια πυκνή ομίχλη. Αρραβωνιαστήκαμε, ήμασταν ένα μήνα μακριά από το να μείνουμε μαζί επιτέλους... θα παντρευόμασταν. Και τώρα τίποτα. Μόνο πόνος.Μου λες κι εσύ, και το ξέρω, ότι δεν έφταιξα σε τίποτα, ότι για τα προβλήματά σου και για όλα τα λάθη που έκανες φταις μόνο εσύ. Κι αυτό με θυμώνει. Γιατί εσύ έκανες τα λάθη, αλλά εγώ πονάω, εγώ που δεν έφταιξα σε τίποτα. Και ξέρω ότι αυτό δεν μου αξίζει. Δεν έχεις καταλάβει ότι είμαι ήδη με το ένα πόδι έξω από την πόρτα... ότι σιγά-σιγά σε αποχαιρετώ. Αντίο σε όλα, σε σένα, στα όνειρα που κάναμε, στις όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί και στις όμορφες στιγμές που ποτέ πια δεν θα έρθουν. Και ξέρω ότι θα πονέσω και ότι θα είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο... αλλά προτιμώ αυτό τον πόνο του αποχαιρετισμού από τον πόνο, τη θλίψη, την ανασφάλεια, την καχυποψία και το φόβο που θα ζω καθημερινά αν μείνω μαζί σου.Κατέστρεψες κάτι πανέμορφο και ξεχωριστό... και κάτι μου λέει ότι θα το μετανιώσεις, και θα μετανιώνεις κάθε μέρα για πολλά χρόνια. Θα κλείσω με Moby και "One of these mornings":"One of these mornings,won't be very longyou will look for meand I'll be gone."