ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είπα να κάνω κι εγώ μια συνεισφορά στην συλλογή εξομολογήσεων ανύπαντρων κορασίδων. Νιώθοντας σκατά που όλες μου οι συμμαθήτριες και φίλες έχουν τουλάχιστον ένα κουτσούβελο, τις αποφεύγω γιατί έδωσα ευκαιρίες πολλές αλλά σέβομαι τον εαυτό μου και δεν θέλω να υπόκειμαι στο ίδιο βασανιστήριο ξανά και ξανά. Ούτε να πηγαίνω για καφέ και να ασχολούμαστε το 90% του χρόνου με το Δημητράκη που ενοχλεί τους διπλανούς, ούτε να τηλεφωνεί ο σύζυγος ανά πεντάλεπτο και να τη ρωτάει πότε θα γυρίσει σπίτι γιατί πεινάει, ούτε να τις ρωτάω με ειλικρινές ενδιαφέρον αν είναι καλά (αυτές ως άτομα) και να μου απαντούν στον πληθυντικό με γενικούρες. Δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει περιθώριο για μια πιο ουσιαστική κουβέντα με τις κοπέλες αυτές. Όχι ότι φταίνε σε όλα (στο ότι δεν βάζουν κάποια όρια ναι αλλά και αυτό επιλογή του καθενός είναι). Bottom line η ζωή τους έχει αλλάξει ενώ η δική μου έχει μείνει λίγο πολύ η ίδια. Ποιος είναι καλύτερα, δεν μπορώ να το απαντήσω. Για καιρό πίστευα ότι είμαι κοινωνικός παρίας, δακτυλοδεικτούμενη και δυστυχισμένη ούσα ανύπαντρη και άκληρη αλλά τώρα τελευταία πραγματικά δεν ξέρω. Από τη μια μου τη σπάει η φάση μου από την άλλη μου τη σπάει και η άλλη η φάση. Τι να πω. Κάτω η δικτατορία των παντρεμένων αυτό θα πω. Όσοι έχετε απομείνει μόνοι, μην τους αφήνετε να σας ρίχνουν με οποιονδήποτε τρόπο (κακιούλες ή πλημμελή αντιμετώπιση της φιλίας που έχετε). Ούτε να νομίζετε ότι σας κάνουν χάρη αν κάνετε παρέα. Να λέτε και κανένα όχι για να προφυλάξτε την ψυχική σας υγεία και τον εαυτό σας.