ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τσιγάρο. Μπύρα. Λίγη μουσική. Ημίφως, φυσικά. Η λάμπα του δρόμου. Και στο background η νύχτα. Πάντα νύχτα. Λες και τη μέρα δεν μπορείς να νιώσεις, λες και δεν μπορείς να σκεφτείς. Δεν είναι το ίδιο. Πόσες νύχτες ξόδεψα στη ζωή μου, πόσες νύχτες ξοδεύτηκα. Όχι ότι δεν κέρδισα κιόλας, τις πιο μεγάλες μου σκέψεις, τα πιο απόκρυφα συναισθήματα όλα νύχτα τα έχω βιώσει. Είναι που σου μιλάει η νύχτα. Είναι που σε καταλαβαίνει. Είναι που απλώνει μια αγκαλιά. Η μέρα είναι σκληρή. Δεν είναι περίεργο; Πώς είναι τόσο γοητευτικό το σκοτάδι; Πώς είναι τόσο οικεία η λύπη; Πώς ειναι τόσο γνώριμος ο πόνος; Είναι πιο εύκολο να βουλιάζεις; Είναι πιο εύκολη η κατηφόρα, πόσο πιο γρήγορα πιάνεις πάτο! Είναι πιο εύκολο να παραιτείσαι. Πώς γίνεται με έναν περίεργο τρόπο να νιώθεις τόσο ωραία όταν είσαι μόνος και νιώθεις μόνος; Γιατί τα "σκατά" έχουν τόση ζεστασιά; Πόσος χρόνος χαμέβος, πόση ενέργεια σπαταλημένη... Ευκαιρίες αναξιοποίητες, πόρτες που δε χτύπησες, που δεν άνοιξες, που δεν πέρασες. Άνθρωποι, που έδιωξες, που δεν άφησες να πλησιάσουν κι ίσως άξιζαν. Συναισθήματα που δε μοιράστηκες, προσπάθειες, που δεν έγιναν ποτέ, γιατί ήταν εξ αρχής ματαιωμένες. Όλα αυτά τα τρένα, που δεν πήρες, όχι γιατί πήρες κάποια άλλα, αλλά επειδή ήσουν πολύ προσκολημμένος στον "πόνο" σου. Να αναλώνεσαι άδικα. Λες και σε τιμωρείς, λες και δεν αξίζεις κάτι καλύτερο, κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο... Ξέρω, πολύ καλά το ξέρω, έχει κι έναν ηρωισμό όλο αυτό, αφού καταφέρνεις και συνεχίζεις. Αλλά να, σκέφτομαι ότι μάλλον τελικά ήρωας είναι αυτός που έδωσε τις μάχες(πρόσεξες τον πληθυντικό;), ανεξάρτητου αποτελέσματος. Για σκέψου... Κι αποφάσισε: Εσύ μέχρι πότε θα χαραμίζεις τον εαυτό σου...;