ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρηκα το αλλο μου μισο και ειμαι τρισευτυχισμενη. Ειχα αποδεχτει εδω και χρονια οτι τετοιος ανθρωπος δεν υπαρχει και ομως τον γνωρισα, ειναι εδω, διπλα μου, με τα πιο ομορφα λογια, τις πιο ομορφες πραξεις και την πιο υπεροχη ψυχη που εχω δει. Ζουμε μαζι 5 μηνες τωρα, καθε μερα ολη μερα μαζι και ανυπομονω για να μοιραστουμε ολη μας τη ζωη...Ομως.Λογω του οτι αυτος ο ανθρωπος εχει τοσο καθαρη ψυχη, εχει κανει τα λαθη του (οχι εις βαρος μου, πριν με γνωρισει) αλλα δεν κρυβει τιποτα και τα παραδεχεται ολα και μου δειχνει την απειρη εμπιστοσυνη, σημερα για πολλοστη φορα συνειδητοποιησα πως ο μονος που θα μπορουσε να μου τον παρει ειναι ο ιδιος μου ο εαυτος... Και κανεις αλλος. Γιατι ειναι απολυτος, ξερει τον εαυτο του, εχει πονεσει πολυ στη ζωη του και ξερει οτι υπαρχουν 2-3 πραγματα που δε θα συγχωρουσε αλλα ετσι και συνεβαιναν αυτα θα εφευγε χωρις να κοιταξει πισω... Και ετσι εφυγε και απο τον προηγουμενο του γαμο μετα απο οχτω χρονια.Εγω ομως μπορω να αφεθω για μια ολοκληρη ζωη σε εναν ανθρωπο που θα ειναι τοσο σκληρος μαζι μου? Δε μιλαμε για δυο και τρια και πεντε χρονια αλλα για σαραντα-πενηντα (ο Θεος να μας εχει γερους) και καποια πραγματα οπως καποια ψεματα θελοντας και μη θα προκυψουν... Δε μιλαω για απιστια αλλα ακομα κι ετσι να το δω, ενα παραστρατημα στα τοσα χρονια, σιγουρα εγω θα παλευα να το ξεπερασω για να μη χασω τον ανθρωπο μου... Δεν ειμαι τοσο απολυτη ωστε να πιστευω οτι με μια στιγμη αδυναμιας παυει να ειναι αυτος που ειναι... Αυτος ομως με μαθηματικη ακριβεια θα εφευγε... Να παρω τετοιο ρισκο να στηριξω τη ζωη μου σ'εναν τετοιον ανθρωπο που ομως ξερω οτι δε θα με προδωσει ποτε και θα ειναι παντα μα παντα διπλα μου οσο δυσκολοι καιροι, σε πεινες, σε αρρωστιες και σε τραυματα, ο συμμαχος κι ο συντροφος που ηθελα παντα? Υ.Γ. : Για να προλαβω τις ηθικολογιες : Δεν τον εχω απατησει και ουτε σκεφτομαι οτι θα μπορουσα γιατι σ'αυτον τον ανθρωπο ανηκει το σωμα μου οπως κι η ψυχη μου κι οταν εχεις ζησει αυτη την ενωση πολυ απλα δε σου κανει αισθηση τιποτα αλλο. Ουτε ψεματα του εχω πει, ειμαι γενικα ανοιχτο βιβλιο ποσο μαλλον μαζι του Το θεμα ειναι ομως οτι ξερω οτι η απωλεια του θα με κατεστρεφε και η ερωτηση μου ειναι μηπως να εμενα καλυτερα με τη μοναξια μου που την εχω συνηθισει παρα να αγγιξω την ευτυχια και να τη χασω... Αλλα αφηνεις ετσι απλα τη μοναδικη σου ευκαιρια στην ευτυχια? Αφηνει ο τυφλος το φως του μονο και μονο γιατι εμαθε στο σκοταδι?